De eer om de avond af te trappen is aan ALT BLK ERA, het elektronische rockproject van de Nottinghamse zussen Nyrobi en Chaya Beckett-Messam. Potentie en plezier spatten eraf; eigen identiteit nog iets minder. Het is rock, het is rave, het is garantie voor goede vibes, alleen voelt het bij vlagen nog wat vlakjes. Dat de zussen geboren zijn voor het podium, daarover valt niet te twisten: een nog koude zaal op een dinsdagavond massaal mee laten schreeuwen en klappen tussen nummers door is lang niet iedere artiest gegeven.
Met het gloednieuwe ‘Inertia’ onder de arm bewijst Pendulum nog maar eens waarom zij al zo lang een begrip zijn in zowel de drum ‘n bass- als metalwereld. Wisselend tussen Rob Swires bijna therapeutische zanglijnen en niets-ontziend basgeweld bespeelt de band een uitverkochte zaal als een volleerd poppenspeler.
Na een korte pauze waarin de zaal zich tot de randen vult en het meer lijkt op een blik sardientjes, is het tijd voor het hoofdgerecht van de avond: Pendulum. Wanneer de lampen uitgaan en een voice-over een opzwepende monoloog begint, voel je de zaal al bijna tot een kookpunt komen. Zodra vervolgens de eerste noten van het explosieve ‘Napalm’ door de boxen knallen, verandert de zaal direct in een menselijk golfslagbad. Ondersteund door een intense lichtshow wordt de toon meteen gezet: stilstaan is het komende anderhalf uur geen realistische optie.
©
Pixelphine Photography
Zeker als daarna via ‘Save the Cat’, klassieker ‘Propane Nightmares’ en ‘Come Alive’ opgebouwd wordt naar de absolute climax van het eerste deel van de set: ‘Bloodsugar / Voodoo People’. De transitie van ‘Bloodsugar’ naar de inmiddels legendarische remix van The Prodigy’s ‘Voodoo People’ slaat nog altijd in als een bom. Zelfs op de trappen en het balkon doet het publiek mee alsof raven een olympische discipline is. Met ‘Granite’ en ‘Colourfast’, die in vergelijking toch wat minder agressief zijn, krijgen we even adempauze, maar die blijkt van korte duur wanneer Swire een nummer aankondigt wat eigenlijk helemaal niet op de setlist zou staan, maar wat op verzoek toch extra is toegevoegd. Wat volgt is een uitvoering van ‘Encoder’ die eindigt met een zee van groen licht en een dreunende bass waar Paul Elstak jaloers op zou zijn.
©
Pixelphine Photography
Wat opvalt vanavond is hoe moeiteloos de band weet te schakelt tussen elektronische metal crossover-tracks als ‘Halo’ (ft. Bullet For My Valentine) en ‘Self vs Self’ (ft. In Flames), en het meer zwevende ‘Island Pt1’ en ‘Archangel’. Het publiek slikt het allemaal met groot genoegen. Aan de school van genreoverstijgende muziek bewijst Pendulum cum laude afgestudeerd te zijn.
Als dan tegen het einde van de avond ook het tijdloze 'Witchcraft' en het opzwepende ‘Tarantula’ nog voorbij komen, is de feestvreugde compleet. Het maakt niet uit waar je kijkt onderweg naar de uitgang, overal zie je mensen met een bezweet hoofd en een glimlach van oor tot oor. En het mooiste van alles, in 2026 komen ze alles nog een keer dunnetjes overdoen op Paaspop, wij kunnen niet wachten!