Haar laatste ereronde hoeft de band uiteraard niet alleen te lopen, voor de afscheidstour hebben ze ondersteuning van de born in Australia, raised in The Netherlands hardcoreband Sugar Spine. Een band, die sinds haar ontstaan een aantal jaar geleden, als een ongeleid projectiel naar de bovenste regionen van de landelijke scene is geklommen. Iets wat Josh Muncke en co. vanavond nog maar eens extra onderstrepen. De band valt meteen met de deur in huis met het bij vlagen Slipknot-eske ‘Chrome Coloured Ribcage’, afkomstig van de recentelijk verschenen EP Violent Heaven. Het klassiekere metalpubliek in de zaal lijkt in eerste instantie wat moeite te hebben met de meer naar hardcore neigende ruwe sound, maar nummer voor nummer vult de vloer voor het podium zich meer met timide moshers. Een trend die zich de rest van de avond door zal zetten.
De koning is dood, lang leve de koning! Na ruim een decennium podia aan gort spelen, hangt de Nederlandse melodeath-meets-metalcore band For I Am King de instrumenten aan de wilgen. Maar niet voor ze nog met één laatste tour alles komen geven. Na drie afscheidsshows in Duitsland, is het vandaag tijd voor de eerste Nederlandse stop in de Hall of Fame.
Nadat de zaal flink is opgewarmd door Sugar Spine (letterlijk, het is er snikheet), is het de beurt aan For I Am King om Tilburg nog één laatste keer op zijn grondvesten te laten trillen. De ietwat corny vooraf ingesproken introtekst is snel vergeten en vergeven zodra de band begint te spelen. Tijdens het Arch Enemy-achtige ‘Sinners’ ontstaat vrijwel meteen de eerste circlepit. Thrashy riffs, kunstzinnige solos en lompe breakdowns worden moeiteloos aan elkaar geknoopt door de rode draad van frontvrouw Alma Alizadeh's hoge en lage vocalen.
Er wordt tussendoor ook nog extra aandacht gevraagd voor hometown hero en gitarist Koen Scheepens, die voor het gemak de rest van de avond tot ‘Brabo Koen’ wordt gedoopt door Alizadeh. Iets wat nog verder wordt benadrukt als Scheepens later in de set nog even zíjn moment mag pakken met een lange solo in de spotlights. Naast Scheepens wordt ook voormalig bassist Jasper van den Broek in het zonnetje gezet, wanneer hij het instrument van huidig bassist Jurgen van Straaten omgehangen krijgt om het nummer ‘Hades’ mee te spelen. Wie denkt dat Van Straaten dan vervolgens even zijn rust pakt heeft het mis, want de beste man weet niet hoe snel hij de zaal in moet springen om zich te mengen in het moshgeweld. Iets waar Alizadeh met gepaste jaloezie naar gekeken moet hebben, voor ze tijdens het laatste nummer ‘Disciples’ besluit haar micstand maar gewoon te midden van de pit te stationeren. Ze spuwt haar teksten terwijl het publiek als een wervelstorm om haar heen raast, een muzikaal hoofdstuk afsluitend in stijl.
Eigenlijk zei ze het zelf voor het inzetten van ‘Home’ eerder in de set al het treffendst: “Dit nummer heet ‘Home’, en dit is ons thuis, jullie thuis. Waar we samen metal kunnen maken en kunnen genieten van muziek en elkaar.” En gezien het aantal metalbands dat de laatste jaren als bamboe uit de grond schiet, heeft de band dit thuis op een stevig fundament neer weten te zetten. Gezien het plezier en de energie die de hele avond van de zaal afspat is het eigenlijk doodzonde dat het binnenkort gedaan is. Maar ook aan al het goede komt vroeg of laat een eind, wat de toekomst ook brengt, For I Am King kan niet alleen terugkijken op een prachtige avond, maar op een prachtige twaalf jaar, het gaat jullie goed!