NORE pakt uit met nieuwe EP in goedgevulde Hall of Fame NORE pakt uit met nieuwe EP in goedgevulde Hall of Fame

Harmonieuze samenzang, vlot gitaarspel en dat alles gestoeld op een pot goede Americana? I fucking love The Eagles, man! Nee, even zonder geinen: opwarmen in een nogal frisse Hall of Fame gaat uitstekend met openers Olaf Putker & The Scenic Sound. Bijna achteloos serveren frontman/zanger/gitarist Putker en gitarist Nathan Becker solo na solo, ingebed in knappe songs zoals ‘My Disguise’ waarbij het hele kwartet duidelijk niets heeft met je standaard 1-4-5-1 akkoordenprogressies. ‘Afwisseling’ is van groots belang voor Olaf Putker & The Scenic Sound en dat merk je zeker in uitsmijter ‘This River Never Flows’. Met de palm gedempte gitaren, een stilte van zeker tien seconden en constant lagen erbij en eraf; het is een passende afsluiter van een show die alleen lichtjes wordt ontsierd door een nét te dik Nederlands accent van Putker. Dat kan een stijlkeuze zijn, maar voor muziek die wel zo duidelijk verwijst naar dat land across the pond, komt het wat schizofreen over. (BvD)

Postpunk gedijt goed in politieke bange dagen, dus mag het geen wonder heten dat we in de afgelopen paar jaren ook in Nederland weer een opleving zien met wisselende resultaten. De Amsterdammers van Cardigan Inn mogen we inschalen in de hogere regionen, want songs, presentatie en beheersing van instrumentarium: alles klopt bij dit vijftal.  De vergelijking met Talking Heads wordt vaak gemaakt, en alhoewel de beknepen stem én voorkomen van zanger/gitarist/toetsenist Joe Pilmijer zeker doet denken aan David Byrne, zit het muzikaal meer in het verlengde van dansbare postpunk zoals Gang of Four en Wire eind jaren ’70 maakte. Het tempo is moordend hoog, maar drummer Igor Jongenelis perst alsnog zestiendes uit zijn hi-hat en spreidt samen met bassiste Miriam Rumora (die veel te zacht staat) het bedje waarover gitaristen/toetsenisten Sidney Francis en Pablo Nollet hun stekelige riffs sprenkelen. De coolheid waarmee dit alles wordt gebracht werkt uitstekend in een steeds meer vullende Hall of Fame en het is te hopen dat iedereen nog energie overhoudt na Cardigan Inn en de dj-sets van TAXITAXI tussen de bands door. (BvD)

En dan is het tijd voor de act waarvoor iedereen is gekomen naar Hall of Fame. De zaal staat vanaf het begin bomvol en dat is niet zonder reden: NORE is al even bezig, kent als Rockacademieband veel vrienden in Tilburg, speelde veel de afgelopen tijd (onder andere met Popronde) en heeft zodoende een trouwe fanbase opgebouwd. Het kan niet anders, of dit vijftal zijn ook goede vrienden van elkaar; ze staan bijna de hele show relaxt en met een grote lach op hun gezicht op de planken.

NORE is kampioen in het variëren van ingetogen indiepop en melancholische indierock, en krijgt het zelfs vaak voor elkaar om het allebei in een nummer te stoppen. Het gevolg: een publiek dat massaal meebeweegt en volledig opgaat in de emoties van de songs. Zo zorgt de gitaarsolo van de sterk spelende Jeremy Koetsier in ‘Daisy’ voor gejuich en energie, en begint de grond te schudden op het gedans tijdens ‘Long Walk’. De twee zijn nog voor het uitbrengen van de EP uitgebracht als single, en dat is te zien: massaal wordt er meegezongen. Dat gebeurt ook op de oudere hits zoals bij ‘Y2K’ dat voor zangeres Tessa Meester het moment is om traditioneel bellenblaas naar het publiek te gooien. Even daarvoor kroont Olaf Putker zich ook nog tot held van de avond als de kabel van Meester’s gitaar kuren heeft en Putker snel de zijne komt brengen.

Met haar nummers maakt NORE duidelijk dat je het leven niet zo serieus hoeft te nemen en doet dat met serieus muzikantschap. Kijk bijvoorbeeld hoe toetsenist Sven Lijssen volledig opgaat in de muziek, of hoe drummer Jon Reintjes niet alleen ontzettend strak speelt, maar ook heel melodisch, net zoals bassist Julian Weijers. En om dan af te sluiten met uptempo’s ‘Centerfold’ en ‘Telescope’ is ideaal: alles wat er nog aan energie over is, gaat op in de moshpit. NORE bewijst deze avond dat je muziek niet alleen moet horen, maar ook voelen. ‘We want NORE!’ (NK)