Hij studeerde aan de Rockacademie in Tilburg, scoorde met de band Leaf de hit ‘Wonderwoman’, schreef wereldhit ‘Firestone’ (Kygo) en nog talloze andere nummers voor onder andere Anouk, Diggy Dex, Dotan en meer. Na een aantal jaar wonen in Californië is de hier, toch wel, relatief onbekende Martijn ‘Tienus’ Konijnenburg weer terug in zijn studentenstad en deze zondag staat hij solo in de Paradox onder de naam Goldkimono. Daarvoor heeft hij een goede reden: 'The Legend of Goldkimono' is uit; Konijnenburg's debuutalbum dat bijna exact twee jaar na debuutsingle 'To Tomorrow' is uitgekomen. De producer heeft lang kunnen sleutelen aan veertien nummers waar hij 100% achter staat, nu eens kijken of dat zich ook naar live vertaalt.

Wat zouden we jullie nu dolgraag willen vertellen hoe het eerste halfuur was, maar door een vertraagde trein druppelen we pas om 21.00 binnen. Het is dan een halve wet van Murphy, want met onze fotograaf ziek thuis hebben we een beroep gedaan op Konijnenburg's eigen fotograaf Ruben de Kemp, waarvoor dank!

Bij binnenkomst worden we wel direct getrakteerd op een sterke gitaarsolo van gitarist Ocker Gevaerts die ook in Leaf zat en ook op de drummerstoel zien we oud-Leafer Jeroen Blumers. Gevaerts soleert soepeltjes en is een welkome, groovy aanvulling op de swingende muziek. Het trio leerde elkaar kennen op de Rockacademie en zijn nog altijd beste vrienden: ‘Dat voelt echt als 5 miljoen jaar geleden en look at us now, spelen met mijn beste vrienden voor jullie: mijn nieuwe vrienden.’ De wet van Murphy is ook van kracht op het podium, want een lichte domper is dat Konijnenburg niet helemaal bij stem is vandaag, maar met muntthee nooit ver van hem vandaan blijft de zanger zijn stembanden goed smeren. Het zomerse karakter van Goldkimono's muziek wordt dan ingewisseld voor single ‘Does It Move You’. Knisperende drums en hypnotiserende, achteruit afgespeelde gitaarloops zorgen voor een smakelijke, mysterieuze vibe.

Omdat Goldkimono 'Does It Move You' zingt met spreekstem, dwingt dat het publiek om echt te luisteren naar de tekst. En wat bedoelt hij nou eigenlijk in het refrein met de tekst ‘Don’t change the world, just change your socks’? Konijnenburg geeft op het podium uitleg: ‘Vaak zijn we geneigd om de problemen die we tegenkomen in ons leven extern op te lossen, we proberen invloed te hebben op iets waar we geen controle over hebben. Probeer de wereld niet te veranderen, maar kijk naar wat je zelf kan veranderen. Vandaar, change your socks.’ Fijn dat hij in plaats van voor de honderdste keer dezelfde soort zinnen voor iets meer cryptisch durft te gaan. 

Zomerhit en tevens zijn bekendste nummer ‘To Tomorrow’ (op Spotify al bijna 12 miljoen streams) wordt deze avond natuurlijk ook gespeeld en met zijn stem zoekende, kan heel Paradox bij het refrein uitstekend invallen. Maar wat 'To Tomorrow' nog meer aantoont dan zijn populariteit is hoe sopeletjes Goldkimono van stijl kan wisselen. Wordt de set tot dat punt voor een groot gedeelte doorspekt met oldskool hiphop, nu horen we de indiepopkant van de multi-instrumentalist. Ook een gevoelig, akoestisch lied heeft een plek in de set en dat 'Trippin'' nog niet eens uitgebracht, maakt het des te bijzonder voor de fans hier. Die worden tijdens dat nummer ook nog eens getrakteerd als het halverwege omslaat in een funkier geheel waarbij Konijnenburg laat zien ook een begenadigd toetsenist te zijn op een Roland keyboard.

Konijnenburg is niet alleen maar achter de toetsen te vinden, tijdens ‘Pendulum Swing’ (waar weer zo’n ontzettend fijne solo van Gevaerts in zit) en ‘Hush’ bespeelt hij de akoestische gitaar, vooral bij die ablumafsluiter wordt een moment van bezinning gemaakt tussen al het dansen door en dat is binnen deze set goed uitgekiend als rustpunt.

Dat wil niet zeggen dat Goldkimono klaar is, maar het einde nadert dan wel. De grootste verrassing moet dan nog komen, want voor een cover is er ook nog ruimte. De keuze is een grappige, maar tevens ook een logische, want de koning van de zomerpop Manu Chao móet haast wel een grote inspiratie zijn van Konijnburg. Met 'Bongo Bong' kiest hij dan ook een publieksfavoriet die, ondanks (of juist dankzij?) zijn schorre stem van een gave freestyle rap wordt voorzien. Gevaerts heeft dan inmiddels de mandoline gepakt en alsof de muzikaliteit van Goldkimono nog niet genoeg is aangetoond, blijkt drummer Blumers ook basgitaar te kunnen spelen.

Voor wie dan nog energie heeft, kan zijn geluk niet op, want met meer uptempo hitjes ‘Morning Sun’ en ‘Monkey To Man’ wordt het door Konijenburg’s zelfverklaarde danskwartiertje geopend. Hoogtepunt binnen die vijftien minuten is toch wel ‘Shake The Jeep’, die met de oldskool sax-sample het hardste binnenkomt. De frontman rapt erop los en Gevaert gooit er de zoveelste killer solo tegenaan die met een ‘damn bro!’ door Konijnenburg wordt gewaardeerd. De gitarist plaatst eigenhandig de ‘rock’ in ‘raprock’ en het is dat we niet op een festival staan, anders was hier zeker wel gepit.

Alsof de hoogtepunten dan nog niet genoeg zijn, klapt het percussieve ‘Electric Swing’ er nog eens hard op dat met dat steeds herhalende gitaarriffje je meteen bij je heupen grijpt. Het is dansen in het hete, Californische zand van Avila Beach. Amper uitgedanst worden we ook nog getrakteerd op twee nieuwe nummers waaronder ‘Ciao Bella’ die het album net niet heeft gehaald. Riskant; je concert afsluiten met iets onbekends, maar met de goodwill die Goldkimono hier heeft opgebouwd en de meezingbaarheid van het refrein van 'Ciao Bella', wordt dat lef alleen maar gewaardeerd en gaan we met volle batterij de werkweek met gemak tegemoet.