Voor support-act Birds Don’t Fly is spelen in de Paradox – net zoals Autarkh III – een thuiswedstrijd: beiden oefenen boven deze zaal in de Muziekatelier en kent ook de overeenkomst dat Tijnn Verbruggen in beide acts speelt. Voor Bird Don’t Fly deelt hij het podium met Rockacademie-alumnus Sabine de Lat en is ‘delen van het podium’ een overstatement. De twee zitten knus bij elkaar, Verbruggen gewapend met laptop en Akai-sampler, De Lat met alleen haar stem. Wat volgt zijn schilderachtige, lo-fi nummers waar vleugjes indietronica, synthwave en triphop uit zijn te herleiden en organische klanken van gitaren en violen worden afgewisseld met koele synth-bassen en knisperende geluiden.
Een avond om je vingers bij af te likken als jou wordt gevraagd wat je favoriete genres zijn en het antwoord steevast ‘ambient’ en ‘drones’ zijn. Toegegeven: dat zullen er niet direct heel veel zijn, maar met Autarkh III en Birds don’t fly (Autarkh-lid Tijnnn Verbruggen met Sabine de Lat) in het voorprogramma, heeft Paradox deze zaterdagavond twee acts die diep genesteld zitten in de Tilburgse muziekscene en laat een zestigtal bezoekers zich gewillig onderdompelen in piekfijne soundscapes.
Birds Don't Fly
©
Richenne Zeebregts
De Lat heeft een stem die etherisch genoeg is om te passen in het toch al impressionistische geheel, maar de pech is dat ze in de mix nog te ver en droog naar voren wordt geschoven. Daar komt bij dat niet alle noten altijd even goed worden geraakt en het letterlijk willen bezingen wat de muziek al impliceert overbodig is. Voorbeeld: tegen het einde aan ben je als luisteraar de diepe zee in getrokken en trekt Birds Don’t Fly je naar boven met een nummer die Lamb had kunnen maken ten tijde van Fear Of Fours. Stuiterende, complexe drum ’n bass beats over volvette synth-partijen en eenmaal kopje boven, glijdt alles af en er doemen beelden op van adembenemende vergezichten. ‘Drowning, waiting for a ship to arrive’, klinkt er over gorgelende geluiden. Dat vraagt om iets meer fantasie, even nog her en der bijschaven en het komt helemaal goed met Birds Don’t Fly.
Autarkh III
Het hoofdgerecht dan: Autarkh III; zo genoemd omdat het een zijstap betreft van Autarkh minus Joris Bonis, maar nog wel met wederom Tijnn Verbruggen, nu achter de tafel met zijn arsenaal, en Michel Nienhuis en David Luiten op zang en gitaar. Met een nieuwe kijk op album ‘Form In Motion’ wordt Paradox niet voorzichtig de bodemloze put in getrokken, maar gaat dat gepaard met een ferme vuist rond de keel in een overweldigend uurtje waarin doom, drone, ambient en industrial ontaarden, maar nooit ontsporen.
©
Richenne Zeebregts
Het ontbreken van bas en drums worden ruimschoots door Verbruggen gecompenseerd die vooral bij de opener laat horen goed te hebben geluisterd naar Autechre (zou het toeval zijn dat de namen op elkaar lijken?) en met glitchy beats en buitenaardse bastonen het geraamte neerzet waar Nienhuis en Luiten naar hartenlust over kunnen improviseren. Dat doet het tweetal fenomenaal; de dissonante akkoorden vliegen om de oren en als er wordt toegewerkt naar een eruptie aan noise, is dat over het algemeen ook verdiend. Tel daarbij op dat Michel en David elkaar niet alleen qua zang feilloos aanvoelen, maar ook in het gitaarspel precies weten wanneer er ruimte moet worden gegeven aan de ander en een show ontvouwt zich die haast de principes van jazz volgt. Een Paradox-waardige show, absoluut.
©
Richenne Zeebregts