Unsane heeft naam gemaakt met een mix van New York hardcore en meer indiegeoriënteerde noiserock waarin de blues nog duidelijk doorschemert. Een dergelijke cross-over was in de meer gecompartimenteerde muziekscene van het einde van de vorige eeuw een verfrissende zeldzaamheid, maar in het 'anything goes'-klimaat van nu helemaal niet meer zo opmerkelijk, en zelfs bijna een voorwaarde voor een band om zich in het drukbezette speelveld van de hardere muziek nog enigszins te onderscheiden. Niettemin mag je dit Franse drietal best als een nazaat van een band als Unsane beschouwen – de (post)hardcore met experimentele inslag en stonerinvloeden heeft zeker veel aan haar Amerikaanse voorganger te danken. De band schuwt met haar apart gitaarspel en gevarieerd drumwerk voor de hand liggende keuzes, maar stelt de experimenteerdrift altijd in dienst van het nummer. Noem het een wat artistiekeriger en qua uitstraling ook wat zachtmoediger klein neefje van het Amerikaanse voorbeeld. De bassist van Unsane laat het woordje 'lovely' in zijn bedankje aan het voorprogramma meermalen op mild spottende toon vallen, en geeft daarmee meteen aan hoe de instelling van de nieuwe lichting in de meeste harde genres verschilt van die van de oude garde.
Unsane geeft gerijpt publiek verjongingskuur met forse injectie furieus rockende hardcore
Tanig New Yorks trio doorstaat de tand des tijds glansrijk
“The present day composers refuse to die”, zo schreven Carlos Salzedo en de later wereldberoemd geworden componist Edgard Varèse in 1921 in een manifest, waarmee ze voor avant-gardistische toonzetters het recht opeisten om gehoord te worden. Nu, een slordige honderd jaar later, zou de slogan “the present day rockers refuse to quit” uit het hart van menig muzikant gegrepen kunnen zijn. Hielden de meeste undergroundacts het voorheen na jaren ploeteren voor gezien, tegenwoordig zie je steeds vaker dat bands met een selecte maar fanatieke fanschare, die meestal op enig punt in hun carrière besloten het bijltje erbij neer te gooien, hun artistieke impulsen uiteindelijk toch niet kunnen onderdrukken en de instrumenten opnieuw oppakken. Zo ook Unsane, het trio uit New York dat al sinds het einde van de jaren tachtig actief is en, afgezien van een hiaat van enige jaren aan het begin van de jaren '00, nog steeds met enige regelmaat platen uitbrengt. Gelukkig maar, want het concert van meer dan tien jaar geleden in 013 staat nog steeds in ons geheugen gegrift, en ook het optreden in Little Devil deze vrijdagavond is er één voor in de boeken.
SOFY MAJOR
UNSANE
Want zeg van deze mannen wat je wilt, 'lovely' is niet het eerste woord dat je te binnen schiet wanneer ze met hun getekende tronies op het podium verschijnen. 'Gedreven' zeker wel, maar dat moet ook wel, anders zou je na al die door tegenslag en geweld geteisterde jaren niet meer de wil en de puf hebben om live zo te knallen. De publieksrespons was bij het vorige optreden nog wat ingehouden en beschaafd, maar nu komt de inmiddels tot de nok toe gevulde achterzaal echt los, zeker wanneer de kleine MTV-hit 'Scrape' wordt ingezet. Voor het overige is het eigenlijk niet nodig veel woorden aan dit gezelschap vuil te maken – Unsane is en blijft een meester in het verklanken van de gevoelens die de anonieme en vaak vijandige openbare ruimte van de stad oproept. Veel nagevolgd, maar nooit geëvenaard.