Harsh Realms
De eerste band van de avond is Harsh Realms. Deze Roosendaalse punkrockband staat op het punt om een nieuwe EP op te nemen en ze laten daarom ook vers materiaal horen. Het publiek staat voor deze swingende muziek vrij stil. De band zelf daarentegen kan geen moment rust houden, zelfs tussen de songs door staat niemand stil. Harde drums, zwaar gitaarspel en een geboren punker, Maarten de Vugt, spatten van het podium. Af en toe komt Maarten dichterbij het publiek, maar tot interactie komt het niet. Alleen bij een a-capella gedeelte gaan er vuisten de lucht in. Deze mannen verdienen meer dan dat. Helemaal strak is het niet, maar het misstaat niet als voorprogramma van The Offspring. Het standaard riedeltje over merchandise sluiten ze af met "Wij zijn drie keer zo goedkoop als The Offspring, want we zijn Nederlanders. En de sletten van de showbizz." Hiermee breken zij na ruim twintig minuten spelen eindelijk het ijs. Dit hadden ze net iets eerder mogen doen, maar de show is gered.
Good Riddance
Na een korte ombouw is het tijd voor Good Riddance. In 2007 besloot de band het bijltje erbij neer te leggen, maar hier is nu niets meer van te merken. De mannen zijn duidelijk een bekende voor de zaal: veel mensen juichen bij opkomst. Een echt 'punkpubliek' is het echter nog altijd niet; alleen hoofden knikken. Op de voorste rij is iemand zo 'dapper' zijn vuisten in de lucht te gooien. Ook hier ligt het niet aan de energie van de band: weer staat geen enkel bandlid stil. Tracks worden in rap tempo afgewerkt, zoals het een hardcore/punkband betaamt. Een kort praatje kan er nog net af, het punkgehalte moet hooggehouden worden. De gitaren janken ondertussen verder en al snel roffelt de drummer snel door de volgende track in. De hoogtepunten zijn de oude klassiekers zoals Yesterday's Headlines, Mother Superior en Heresy, Hypocrisy, and Revenge. Na veel gitaargeweld en een drumstel dat haast wel kapotgeslagen moet zijn, sluit Good Riddance de show af na nog geen half uur.
The Offspring
Dan is het eindelijk tijd voor The Offspring. Deze band komt op festivals weinig tot zijn recht, maar in een zaal als 013 zou dit zeker wel moeten lukken. De band speelt echter op safe en komt daardoor wat stijfjes en ‘oud’ over. De nummers van met name het laatste album lijken niet over te slaan op het publiek, waardoor het even lijkt alsof Good Riddance beter de hoofdact had kunnen zijn. The Offspring herpakt zich echter met Come Out And Play, waarbij de zaal volledig los gaat. Er ontstaat een moshpit, handen gaan de lucht in en het publiek blèrt mee. Dit is van korte duur. De vaart gaat uit de show door de nieuwe single Coming For You. Met Have You Ever? komt de snelheid gelukkig wel weer terug, mede doordat de die hard fans weten dat hierna Staring At The Sun gespeeld wordt. De band weet dit een aantal nummers vol te houden. Tijdens Why Don’t You Get a Job? weten ze zelfs het publiek mee te laten zingen en dansen, maar verder komt het niet. Een kippenvelmoment is toch wel The Kids Aren’t Alright, dat zich heeft ontwikkeld als poprock klassieker.
Na iets meer dan een uur verlaat The Offspring het podium. Fans weten echter dat dit niet het einde kan zijn, omdat één hit nog niet voorbij is gekomen. En ja hoor, de band komt terug om Americana in te zetten. Een lichtelijk agressief nummer, waarbij de zaal nog één keer los kan gaan. Met het grootse Self-Esteem eindigt de show in de vertrouwde The Offspring-stijl. Hoewel de show niet was wat menigeen ervan verwachtte, maakte de band het toch leuk om naar te kijken. De mannen zijn het nog niet verleerd om het publiek te vermaken met punkriedeltjes, cliché-zinnen en het 'ouderwetse' punkuiterlijk. Wel is tijdens deze avond duidelijk geworden dat de band moet teren op het oude succesverleden, want de nieuwe nummers lijken niet relevant te zijn in de set.