De kleffe zaterdagavond begint bedrieglijk keurig tegen de achtergrond van een rood-wit geblokt tafelkleedmotiefje, waarvoor de in Berlijn woonachtige francofoon Manu Louis zich opstelt om enkele liederen ten gehore te brengen. De rust wordt echter al snel verbroken wanneer deze jongeman al dan niet met gitaar om de hals druk op-en-neer begint te veren tussen laptop, keyboard en microfoon, om aldus in typische Gifgrondstijl een humoristische onemanshow neer te zetten, begeleid door projecties waarin dieren in het algemeen en onze gevederde vrienden in het bijzonder een belangrijke plaats innemen: zo wordt een romantisch intermezzo opgeluisterd door filmbeelden van moedervogels met hun kroost. Een wilde ode aan het fenomeen 'verjaardag' zet tenslotte de toon voor de rest van de avond, die qua energieniveau een sterk stijgend verloop laat zien.

Op een kalme nachtgedachte hoeven we echter niet te rekenen, want Raul Costa oftewel Retrigger blijkt er al meteen bepaald de persoon niet naar om het rustig aan te doen. Hoewel aanvankelijk gestoken in een shirt van het illustere Death, heeft zijn muziek met death metal niets te maken, maar het energetisch gehalte van deze show is er desondanks zeker niet geringer om. Gewapend met een joystick waarmee hij een kolkende digitale geluidsbrij produceert, stuitert deze Braziliaan naar hartenlust in het rond, af en toe halt houdend bij een theremin om een reeks bizarre klankeffecten aan de nummers toe te voegen. Dat instrument krijgt overigens uiteindelijk ook een wat meer ongebruikelijke rol toebedeeld in zijn performance, want nadat hij zich eerst van zijn shirt en een tijdje later van zijn broek ontdaan heeft, besluit hij de kilte die ongetwijfeld het resultaat is van de verwijdering van deze hinderlijke kledingstukken te bestrijden door wat brandstof op zijn theremin te gooien en het goedje aan te steken. Het resultaat is heel feestelijk en lijkt het instrument zowaar niet aan te tasten, zoals ook het bij wijze van eerbetoon opzetten van het kenmerkende leeuwenmasker van zijn tourmaatje Logosamphia de feestvreugde deze dag nog verder verhoogt. Met een digitale versie van 'My Girl' van The Temptations komt de set echter definitief ten einde, waarna het aan voornoemde Logosamphia is om deze samenkomst in stijl te besluiten. Aldus kan ook de tweeënvijftigste editie van Gifgrond als geslaagd de boeken in, met speciale vermelding voor de voorbeeldige interactie tussen acts en publiek.