Het publiek wordt opgewarmd door de industriële post-rock van de Tilburgse formatie Subimago. Een paar modern ogende mannen die zich enthousiast op een vlotte set storten. Toch hebben ook zachte, melodisch-moderne ballads een vooraanstaande plek in het repertoire, die net als de snellere songs een aparte eigen sound bevatten. Dat geluid bestaat vooral uit elektronische tunes, begeleid door live-instrumenten; iets wat de dromerige sfeer aanzienlijk verhoogd en een bijna klassiek laagje toevoegt. De zanger, voorzien van een net bloesje en wild haar, haalt regelmatig uit vol overgave. Niet op elk moment zuiver, wel puur en het publiek laat luid merken het te kunnen waarderen. Tijdens het laatste nummer ‘Popping Heads’ voegt de frontman er nog wat dramatiek aan toe door het podium te verlaten en tussen de moshers te gaan staan. Subimago blijkt, vooral door de opvallende eigentijdse sound en het ritmische samenspel, een treffend opwarmertje voor het publiek.
Alternatief verjaardag vieren met '50 years of peer'
Geslaagd verjaardagsfeest in Little Devil
’50 years of peer’ blijkt een passende naam voor deze avond in Little Devil: we horen en zien vanavond drie bands, alle drie met de jarige Peter van de Linden in de gelederen. Die bands trakteren Little Devil op deze vrijdagavond op een groot scala aan verschillende alternatieve genres en zorgen zo voor een waardig verjaardagsfeest.
Subimago
Corduroy
Wanneer het trio Corduroy het podium betreedt, gaat het publiek direct los. De mannen staan de volle set met snerende overtuiging weg te spelen. Corduroy mag dan een niet al te gecompliceerd indierockbandje zijn met een snufje rock ‘n roll, spelen doet de band ontzettend strak. De nostalgie druipt met tijden van het podium, zeker wanneer de zin ‘Twenty Years Ago’ herhaaldelijk wordt gezongen en het publiek dit dankbaar ontvangt als party anthem. Dat bepaalde beats veel herhaald worden, neemt de volle zaal dan ook voor lief. “Een beetje zoals de Ramones”, oppert een enthousiaste bezoeker. Op het geluid valt dan ook niets aan te merken, de ruwe punk klinkt soepel en vol in de oren.
Ondanks – of misschien wel dankzij – een overvloed aan in elkaar vervlochten genres met rauwe indierock als basis, heeft Corduroy een eigenwijze en sterk aanwezige identiteit. De uitstraling draagt hier aan bij: de zanger heeft iets weg van wat de liefdesbaby van David Bowie en Rammstein-frontman Till Lindeman zou kunnen zijn.
Abysmal Darkening
Aan Abysmal Darkening de taak om de avond in stijl af te sluiten. Fans die stilletjes de eerste twee bands aanschouwden, bevinden zich nu recht voor het podium. Na de vlotte live speelband van zojuist heeft de formatie heel wat om tegen op te boksen. Bijna oneerlijk ook; blackened doommetal is tenslotte niet te vergelijken met indierock. Aan performance ontbreekt het de headliner in ieder geval niet; de bandleden blijven voortdurend in hun gedreven blackmetal-rol, mede dankzij de donkere kleding, gitzwarte make-up en gedimde lichten. Dit alles in combinatie met beladen, roestige metal zorgt voor een onheilspellend tafereel. De drums worden strak en ritmisch bespeeld, iets wat nauw komt wanneer het gitaarwerk bij een aantal nummers een minder vooraanstaande plek heeft. De instrumentale doomsound wordt begeleid door rauwe grunts waarvan de emotie in de gehele zaal nagalmt. Abysmal Darkening is een typische blackmetal-band: donker en dramatisch. Toch valt het optreden enigszins in het niet door de knallende performance van Corduroy.