Wie verwachtte een avondje te zwijmelen op kleffe romantische melodietjes, zal zijn verrast, vrijdagavond bij Tom Odell. De singer-songwriter uit Zuid-Engeland en zijn band sturen hun repertoire van stille pianoblues tot alles overstijgende symfonische climaxen. Het publiek dat zichzelf hutjemutje in de zaal heeft geperst, om vooral zo ver mogelijk vooraan te staan (het concert is uitverkocht), heeft op het einde van de avond op z’n minst gekregen waar het op hoopte en misschien wel meer. Overweldigde gezichten kijken elkaar op het einde van de avond aan, wanneer de laatste tonen zijn uitgeklonken en het licht aangaat.

De rij buiten 013 staat tientallen meters lang tot aan de Heuvelring wanneer de zaal een half uur van te voren open gaat. Wanneer de meeste mensen binnen zijn, is openingsact The Beach eigenlijk al weer uitgespeeld. De singer-songwriter uit Londen weet in ieder geval de voorste rijen van de halfvolle zaal voor zich te winnen, met alleen zijn akoestische gitaar.

The Beach heeft een Ben Howard-achtige sound en een indrukwekkend zuivere (hoge) kopstem. Na ieder nummer krijgt hij een warm applaus, en terecht. Hij bewijst maar weer eens dat een man met een gitaar meer kan laten zien dan je in eerste instantie zou denken, als hij het maar durft te proberen. The Beach neemt risico’s. Hij begeleid zichzelf met vroom getokkel en dan weer brutale ritmepartijen. Om de show te stelen en de aandacht blijvend vast te houden, zal deze artiest nog wel een band kunnen gebruiken, maar fijn openen doet hij zeker. The Beach heeft op zijn minst een goede indruk achtergelaten met een intrigerend traditioneel Engels aandoend stemgeluid.

Iets vroeger dan gepland, begint Jane’s Party vervolgens met een spetterend poprocknummer. Het wordt al snel duidelijk waarom ze niet konden wachten, want de jongens zijn razend enthousiast. Pop-rock n' roll met vet haar en leren jasjes; de producers van Grease hebben gebeld omdat ze hun kostuums terugwillen. De bandleden lachen ook nog eens lief naar meidenmassa op de voorste rijen. Ze zijn net iets te leuk eigenlijk. Ja, er staat wat distortion op de gitaren, maar het geheel is wat zoetjes. Spannend wordt het pas wanneer Jane’s Party na een paar nummers van de poprock afstapt. Uit de folk-, indie-, classic rock- en zelfs een beetje grunge-invloeden die volgen, blijkt dat Jane’s Party meer kan dan het bruiloftbandje uithangen. De ballad 'Tunnels' is indrukwekkend in opbouw en het dromerige 'San Fransisco' is prachtig.

Tom Odell zelf vaagt de eerste indrukken van de avond als een stormwind weg. Zijn eerste nummer, 'Still Getting Used To Being On My Own', heeft een rustig intro, maar Tom Odell zelf gooit al snel alles in de strijd. Hij schreeuwt zijn noten bijna in de microfoon, maar wordt nooit vals. Ook tijdens de volgende nummers blijft de muziek bruisen. Al voordat de boel dreigt in te zakken bij de wat rustigere nummers (zoals 'Long Way Down'), gooit de band er extra spektakel overheen. Gitarist Max Clilverd heeft zijn gitaar dominant naar voren getuned en dat werkt goed. Wanneer hij wat extra gas geeft krijgt de muziek een extra (hardrock) vibe.

De hele avond straalt Tom Odell uit plezier te hebben in wat hij doet. Hij danst en kruipt, en staat een aantal keer blij op zijn vleugel. Wat helpt is dat het publiek er minstens zo veel zin in heeft. Aan het einde van de avond kan Odell het niet laten te zeggen: “It is amazing, everytime when I come to The Netherlands. I will be back as soon as possible!” Bulderend applaus en Tom Odell lacht verlegen. “I love you guys.”

De avond eindigt in een lange toegift, waarin opnieuw de ene na de andere climax volgt, met de voor Tom Odell zo typische achtergrondkoortjes, verzorgt door de bandleden en een achtergrondzangeres met een ijzersterke, rauwe stem. Zowel zij als de supportact worden extra in het zonnetje gezet gedurende de set van Tom Odell; zij solo, de supportactartiesten gezamenlijk. De avond is een feest, maar doet niet een keer nep of gemaakt aan. Wanneer de zaal leegstroomt is de euforie nog voelbaar. Het was een avond die je niet snel zal vergeten.