Bloedheet is het in Extase, als de laatste band van de eerste Incubate-dag aantreedt. De meeste gasten houden zich daarom op op het terras, in plaats van voor het podium waar na flink wat zweetpartijen eerder vanavond inmiddels een subtropisch klimaat heerst. Op dat podium de artist in residence van deze Incubate: Slow Down Molasses, dat vandaag de eerste van vier aangekondigde 'unieke sets' speelt.

Waar moet ik die van kennen?
Goede vraag, want een grote naam is Slow Down Molasses, dit jaar 10 jaar bezig, niet echt. Wel staat de groep uit het Canadese Saskatoon bekend als erg veelzijdig, mede dankzij de veelvuldig wisselende samenstelling. Hun debuut 'I'm An Old Believer' leunde op indierock met een folky inslag, het daaropvolgende 'Walk Into The Sea' was een slag donkerder en durfde wat psychedelischer te worden. Op 'Burnt Black Cars' van vorig jaar is het geluid een stuk harder, meer richting shoegaze. En het vorige week uitgekomen laatste wapenfeit gaat daar in dezelfde richting nog eens overheen. Titel: '100% Sunshine'.

Wacht even, dat klinkt als een Handsome Poets-album?
Ja, en helaas houdt daar de vergelijking niet helemaal op. Niet dat de muziek zo vervelend is, die shoegaze waarin zo af en toe inderdaad de zon doorbreekt, is hooguit een beetje saai. Maar kolderiek is de compleet misplaatste stadionrock-attitude waarmee het allemaal gebracht wordt. De gitaristen grijpen ombeurten als een volleerd Chris Martin / Eloi Youssef met groot gebaar naar de hemel, om keer op keer dat lage plafond van Extase aan te tikken. Hilarisch, maar eigenlijk ook vooral gênant.

Conclusie?
Weg uit deze sauna en tijd voor een koud biertje op het terras. En hopen voor de collega's dat de andere drie sets dit weekeinde inderdaad wat 'unieker' zijn. (FV)

‘We’ve played three times on Incubate now, and every single one has been amazing’, roept frontman Tyson vast de zaal in. Vier verschillende shows, waarvan eenieder een specifiek karakter zou moeten hebben. De band grossiert in vrij klassieke alternative rock, wat op de zaterdagavond wordt geproduceerd vanaf het podium in een pittig lege Extase. Mislopen is niet echt een verlies, erbij blijven geen winst.

Het is alsof je Tindercrush zijn lievelingsartiest aan je door heeft gestuurd. Het klinkt prima, maar een plekje in je Spotify verdient het niet echt. Waar echter niet over te twijfelen valt, is de inzet van het vijftal. Met slechts een handjevol mensen in de Extase toch het lef hebben om als gitarist met een solonummer ‘het publiek’ in te duiken: je moet het maar durven. Want nadat de setlist vol redelijk gemakzuchtige indierockers plichtmatig wordt afgewerkt, heeft de gitarist bij lange na niet het krediet opgebouwd. Lichtpuntje? New Release met een prettige riff die direct op de soundtrack van FIFA 17 kan. Hoe deze band ooit artist in residence had kunnen worden, is een raadsel, daarvoor imponeert het allemaal niet.

Dus. Wordt dit een vierde keer?
Eén keer had meer dan voldaan voor het vijftal. Iets met ‘te veel van het goede’.

Waar is eigenlijk de vrouw gebleven op de bandfoto die ook op de Incubate-site staat?
Goede vraag, want alleen als zij een superkracht heeft van het laten groeien van baard, was zij vanavond aanwezig.

Is de band niet gewoon al na drie optredens door hun energie heen?
Die indruk wordt niet gewekt, want aan energie geen gebrek. Nu de liedjes nog. (CK)

Daar zijn ze weer, de mannen van Slow Down Molasses, voor hun vierde optreden op Incubate dit weekend. Om drie uur precies trappen ze de Incubate-zondag af in Hall of Fame met hun shoegazende indierock.

Hoe klinkt die vandaag? 
Wie zich de slaap nog uit de zwaarhangende ogen mocht wrijven na een enerverende Incubate-zaterdag, is ongetwijfeld wakker na het eerste nummer van de Canadezen uit Saskatoon: de driedubbele gitaarmuur die wordt opgetrokken, met daarbovenop de snerende stem van zanger Tyson McShane (die qua timbre laveert tussen J. Mascis en Thom Yorke), schudt de pak 'm beet dertig geinteresseerden bruut wakker. De band neemt na dat overweldigende wat gas terug, om gedurende de set regelmatig weer even uit te monden in ziedende erupties.

Lekker, toch? 
Zeker wel. Slow Down Molasses is typisch zo'n band die geknipt lijkt voor de Incubate-zondagmiddag: lekker genoeg om rustig van te genieten bij een ontkaterend bakkie koffie of een eerste voorzichtige biertje, zonder dat het al te hoogdravend of moeilijk wordt. 

Volgend jaar wéér vier dagen Slow Down Molasses?
Even op z'n Tilburgs: astenblieft nie! Dat klinkt wat onaardiger dan we het misschien bedoelen. De band zelf lijkt zich thuis te voelen in Kruikenstad; eeen van de drie gitaristen roept zo tegen het einde van de set dat de band maar wat graag zou blijven hangen in Tilburg, met zijn 'lovely people' en zijn 'lovely community'. Maar waarom Incubate juist déze act uitkoos voor een vierdaagse marathon, blijft een raadsel. Het is allemaal niet slecht, maar wie tegen vieren vanuit de donkere krochten van Hall of Fame de warme nazomerzon weer opzoekt, is de band sneller vergeten dan je 'Saskatoon' kunt zeggen. (JP)