Ramesses, Incubate, 013, 11 september

Die verassingen laten ook wel een beetje op zich wachten. Van neuzen die uit sluike lange haren steken tot dat stoffige, fijne geurtje dat rookmachines produceren: een donkere ambience en metalcliché's hebben de heren mee, en daarmee komen we meteen op die details. Ook op de muziek valt weinig aan te merken: de met sludge vervlochten doommetal laat menig Incubate hevig headbangen. Voor een halfuurtje, want halverwege de set houdt het achterste deel van de zaal het opeens voor geizen. Deze lauwe metal-act is helemaal de shit wat doommetal betreft. En dat is oké. We hebben het alleen al zoveel vaker gezien.

Waarom is Ramesses dan zo'n hit?
Je kent het wel: van die baardgasten die shirts dragen met onleesbare bandnamen erop. Dat is een grove samenvatting van het publiek in de 013. Deze metalexplosie is heel prettig op de zondagavond voor de – wat lijkt – onvermoeibare Incubater die nog net zo vrolijk headbangt hier als bij iedere andere metal-act.

Het publiek lijkt het dus wel te snappen.
Dat zeker. Maar het is in ieder geval niet te danken aan de interactie – die is namelijk non-existent.

In Incubate-termen: yay or nay?
Van die zure motregen die zich tussen je lippen nestelt als je even niet oplet: dit is een beetje hoe Ramesses zich presenteert. Het is niet persé vervelend, het is alleen al gewoon zo vaak gebeurd. Way.