Bij binnenkomst in de Paradox komen de dromerige maar lage klanken je tegemoet. Mathieu Serruys is net begonnen aan zijn set. Het publiek past zich geheel aan: stoeltje erbij, de grond als zitvlak of leunend tegen één van de pilaren genieten ze van een biertje. Ze laten de zware kost over zich heen komen. Mathieu draait ondertussen geconcentreerd aan de knoppen, totaal in zichzelf gekeerd en zonder enige interactie met het publiek. Toch trekt de aandacht van de zaal niet naar het biertje voor hun neus. De melodie blijft vrijwel hetzelfde, maar soms klinkt er ineens een hoge, schelle toon door de zaal. Een enkele keer verandert de melodie, om daarna terug te keren tot de oorspronkelijke toon. Redelijk eentonig dus.

Boeiend om naar te kijken?
Tot op zekere hoogte, zeker. Fascinerend om te zien hoe hij de muziek produceert, maar na een kwartier heb je wel gezien hoe hij dat doet en ben je ook wel klaar met die melodie. Misschien is het te zwaar voor het gemiddelde publiek, want met maximaal dertig man in de Paradox heb je het ook wel gehad. Daarnaast mist ook het oogcontact met het publiek. Maar hé, dat zien wij wel vaker op Incubate.

En het publiek?
Dat staart de hele tijd naar het podium, enkelen zelfs naar het plafond. Enige expressie is niet van het gezicht af te lezen in de donkere Paradox. Dus of ze het echt interessant vinden, moeten we maar concluderen uit het feit dat niemand wegloopt.

Past het binnen het programma?
Zeker. Vreemde klanken, ambient en electronica is altijd welkom op het festival. Een goede afwisseling met alle rockbandjes die in de rest van de stad staan. Toch zou het fijn zijn als zelfs een act als Serruys iets meer melodie in zijn set past, ook al is zijn act daar niet voor bedoeld.