Concert: Unhappybirthday, Incubate Cul de Sac, 10 september 2016

De band kent al behoorlijk de weg in het undergroundcircuit van Duitsland. In donkere café’s en kelders sieren al enkele jaren hun tourposters. Met een nieuw album in de pijplijn zal deze lijst ongetwijfeld blijven groeien, na Incubate kunnen ze in ieder geval de Cul de Sac eraan toevoegen.

Wat voor muziek maken ze nou?
Frontman Daniel Jahn lijkt als twee druppels water op Jack Steadman, de zanger van Bombay Bicycle Club. En raad eens? Zo klinkt het ook. Gedurende twee nummers, dan. De lichtvoetige, catchy synthpop transformeert langzaamaan in duister, druisend synthgedoe. Al komt het nog steeds niet in de buurt van die beloofde bedroom punk. De ingetogenheid van de zanger wordt op momenten ingewisseld voor intensiteit en hier en daar zelfs agressiviteit. Een dikke laag melancholiek zakt langzaam maar zeker over de lieflijke synthpop heen.

En dat bedroom gebeuren dan?
Dat uit zich vooral in de ongemakkelijkheid van de bandleden. Ze gaan ieder helemaal op in hun eigen vierkante meter. De bassist en gitarist doen niet anders dan subtiel hun hoofd heen en weer bewegen. Jahn in het midden weet z’n dr. Martens wat meer van de grond te krijgen en lijkt soms even een moment tai chi te doen. Het uit zich ook in het feit dat ze nummers als ‘slowdancesongs’ bestempelen. Het geheel heeft iets puberaals.

Een kop en een staart?
En hoe. Elk nummer (letterlijk) begint met een zogenoemde 'automatic accompaniment'. Een functie op een keyboard dat automatisch muzikale stukjes speelt in de vorm van voornamelijk droge tikjes. Wat daarna volgt is telkens (ook letterlijk) een vaag, druisend, synth nummer doordrenkt met Duitse lyrics. Daardoor wordt de show in haal bizarre afwisselingen en gesjans met diverse genres toch eentonig.