Incubate 2016: Human Future experimenteert net te veel...

... en doet te weinig

Elysa van der Ven ,

Nogal een mond vol: een ranzig hardcore c.q. punk c.q. krautrock c.q. black metal c.q. post-rock bandje. De Hall of Fame telt tot het tien minuten te vroege einde van de Britten een vijftigtal toeschouwers die zich op bescheiden wijze vermaken. Maar iets klopt er niet.

Human Future, Incubate, Hall Of Fame, 10 september

Om deze muziek volledig te begrijpen, moet je wel een heel pretentieuze hipster zijn met een minibaardje en surferoutfit. Een gebrek aan hipsters is er in elk geval niet. Maar hoe leuk dit bandje – dat net iets teveel genres combineert zonder te imponeren – ongetwijfeld ook is voor het verkeerd begrepen neefje van een Misfits-member, het gros van het Incubate-publiek is hier nog veels te nuchter voor. Met de nadruk op nuchter.

Een hoopvolle toekomst voor de mensheid?
Met afstand. Uh, voor dat verkeerd begrepen neefje, dus.

Ach, het is experimenteel.
Dat kun je wel zeggen, ja. Als Sex Pistols en Hatebreed een motorisch gestoorde Siamese tweeling zouden baren, zou dit het resultaat zijn: de samenhang is er, je snapt 'm alleen niet.

Wat gebeurt er dan eigenlijk op het podium?
Vrij weinig. Het kan de benauwde hitte zijn die tijdens het concert alsmaar neerdaalt op de steeds minder enthousiaste bezoekers, maar de vonk die je zou verwachten bij een dergelijk experimentele act, laat op zich wachten. Net als je begint te snappen dat dit gewoon smerige hardcore punk is met een randje metalcore en soms wat black metal, is er geen touw meer aan vast te knopen. Niet vanwege de combinatie, maar de muzikale kracht ontbreekt een beetje.