Incubate 2016: Quiet Hollers blijft vrij stil in Cul du Sac

Geen kat én geen kwaad, maar een beetje cliché

Tessa Gorissen ,

Quiet Hollers timmert al enkele jaren aan de weg. Toen in 2013 hun zelf-uitgebrachte debuut album ‘I Am the Morning’ uitkwam, ontstond er thuis in de VS een aardige fanbase. Met het tweede album inmiddels op zak treedt de band aan op de donderdagavond van Incubate, waar ongewone muziek centraal staat.

Quiet Hollers past op het eerste gezicht perfect bij het diverse karakter van Incubate. Vijf totaal verschillende mensen zien we op het podium, waarbij zanger Shadwick Wilde zo in een hardcoreband geplaatst kan worden. Ze doorbreken de grenzen van de rootsmuziek, met invloeden uit alternatieve country, postpunk en indierock. Ook een viool ontbreekt niet. Aan het begin van de show staat het publiek boven de kuil. Enkelen durven af te dalen naar de vloer en bijna aan het einde volgt de rest. “Are we the only band that has words? I think we are”, vraagt Wilde zich af.

Naast een cover van Sinead O'Connor’s ‘Nothing Compares 2 U’, waarbij je tijdens het refrein pas goed weet welk nummer het is, trekt Quiet Hollers ook nog de nodige clichés uit de kast. Vooral een poging tot Nederlands praten lijkt aan te slaan. “Waar zijn de goede drugs alsjeblieft” en het publiek ligt dubbel. Toch kan de band de aandacht net zo lang vasthouden als het Nederlands Elftal: maximaal dertig minuten en een deel is verdwenen. Rustgevend en zuiver is het daarentegen wel.

Niet bepaald wat je verwacht bij die persfoto op de Incubate-website.
Nee, het uiterlijk van de mannen zet je compleet op het verkeerde spoor. Vooral zanger Shadwick Wilde lijkt niet iemand voor een rustgevende rock- en countryband. De schattige zwarte kat op het plaatje past misschien beter bij de muziek: rustige, vaak balladachtige, nummers met af en toe een flinke uithaal van Wilde.

Gaat het dan nergens even lekker hard?
Pas tijdens die ‘Nothing Compares 2 U’-cover lijkt de band los te komen en schreeuwt Wilde zelfs door de microfoon. Het rustgevende lijkt voor even verdwenen en de band durft te rocken. Zelfs de viool wordt voor even overstemd door het gitaarwerk. Toch blijft het, zoals eigenlijk elk nummer, een ballad.

Waar bleef die zwarte kat van de foto?
Stiekem hadden we gehoopt op dat schattige beestje tijdens het concert. Afgaande op de foto leek hij tenslotte bij de band te horen. Misschien hadden ze daarmee wel de aandacht van het gehele publiek vast kunnen houden. Toch doet Quiet Hollers het ondanks die weglopers niet slecht, gelet op hoeveel publiek er uiteindelijk ook wél de rit uitzit.