Het concert: Dead Days Beyond Help, Incubate Cul de Sac, donderdag 8 september 2016

Het publiek dacht daar anders over. De danskuil bij de Cul de Sac is nagenoeg leeg. Er is ruimte om vers gekochte LP’s tegen het podium te planten en rustig op het trappetje te zitten met een biertje in je hand. Een gemoedelijk sfeertje waar de muziek van Dead Days Beyond Help zich alles behalve voor leent.

Welke muziek dan?
Denk aan de baby van de vroegere, rauwe, The Black Keys en je wispelturige zus. Het tweetal maakt rockmuziek in haar puurste vorm: ruige gitaren en dravende drums, met nauwelijks lyrics. En als ze er zijn is het niet meer dan vijf onverstaanbare woorden te herhalen. Om de 10 seconden zit er echter een random switch in. Het is volledig onvoorspelbaar, zelfs als je ze als trouwe fan al twintig keer hebt gezien. 

Hoe onvoorspelbaar kun je dan precies zijn als band?
Heel erg, als het aan Dead Days Beyond Help ligt. De band gebruikt nooit een setlist en eindigen elk nummer met een jam die de mannen ter plekke verzinnen om vervolgens het volgende nummer eraan vast te borduren Het geluid van de band zwiept dan ook heen en weer tussen moshpit-materiaal en melancholie, van een oorverdovende garage tot iets dat wel countrymuziek lijkt. Er komen hierbij nauwelijks pedalen of rare trucjes bij aan te pas: puur en eerlijk, geen poespas. Maar door de onverwachte veranderingen snel slordig en irritant.

En de Cul?
Die weet zich nog steeds geen raad met dit wispelturige gedoetje. Er blijven welgeteld twee mensen de hele show kijken, de rest verdwijnt langzaamaan. Hun leegtes worden weer opgevuld door nieuwe bezoekers die het ook niet langer dan een kwartier volhouden. Wat de band doet is bewonderingswaardig en vergt duidelijk een groot talent en perfecte synergie tussen drummer en gitarist. Maar het wordt niet begrepen, wat de kans van slagen van dit project niet groot maakt. Zoals de band het zelf zegt: integrity-at-all-costs.