Van 'Kill the King' van Rainbow tot 'Holy Diver' van de gelijknamige band die het onvergetelijke succes van Dio zo duidelijk illustreert: de muzikale geschiedenis van een metallegende wordt in ruim twee uur tijd even ruw samengevat door een band die normaal gesproken Iron Maiden covert, maar vandaag graag een uitzondering maakt. Toch is het niet zomaar een simpel coverbandje: zanger Jos Severens windt tussen nummers door met zijn onbeholpen voorkomen en natuurlijk charme het publiek genadeloos om zijn vinger. Een verassende prestatie wanneer de vocalen sentimentele Jimi Jamison vibes oproepen; bijna verwacht je Eye of the Tiger in een theatraal metal-jasje te gaan aanschouwen.

“Deze gaat over kinderlokkers”, prevelt de zanger vrolijk, waarna ‘Don’t Talk To Strangers’ met volle overtuiging en gelikte vrolijkheid aan de man gebracht wordt. Het publiek vindt het allemaal wel best, al schreeuwend, juichend en scheldend wordt toegekeken hoe Jos over het podium struint en bassist Joey Bruers zijn felrode instrument stevig toetakelt. Mocht je aandacht dan toch weer even verdwijnen door de over-the-top heavy metal cliché's, zijn er de typerende gitaarriffs die de zaal verbouwen tot een waar feestje dat nog lang na het einde van de show nadreunt. De combinatie van ruige nostalgie en eigenwijze hartstocht blijkt een geslaagde.

Waar strak spelen de heren gewoonlijk kenmerkt is dat vanavond niet helemaal het geval. Toch maakt een gemotiveerde performance veel goed. De formatie is namelijk precies de olijke pretbeleving die een Dio tributeband hoort te zijn: trek een beerput aan zweet, fijn kabaal en theatrale metallooks open en de toon is gezet.