Je kunt je afvragen wat de New Yorkse garagepunkers van Dirty Fences dachten toen ze hoorden dat ze opeens het podium deelden met een Arabisch getinte party-avond. En wat blijkt na een praatje met gitarist Max? Ze hadden geen flauw idee. “We just heard we moved to another venue.” Misschien niet heel vreemd gezien de knetterstonede indruk die de band tussen de - voor hun uitstraling verrassend - strak na elkaar gespeelde nummers geeft.

Vooral de drummer is een bijzonder fascinerend schepsel dat blikken van totale waanzinnigheid afwisselt met met dubbele tong uitgesproken onzin ("Can anyone do a Chewbacca impression while doing a backflip?"). Maar als je even langs alle meligheid kijkt, zie je een behoorlijk degelijke garageband die balanceert tussen hardrock en oude punk. De jaren '70 zijn in ieder geval een grote inspiratiebron geweest. Daarbij is een duidelijke frontman afwezig; alle bandleden nemen wel een deel van de vocalen voor hun rekening en op die manier ontstaat een onderhoudend geheel. Clichés worden niet geschuwd (bijvoorbeeld bij High School RIP, met poses à la Status Quo), maar dat is ze vergeven. Voor deze gasten lijkt optreden een gimmick. Dat het dan ook nog goed klinkt is mooi meegenomen.

Broeierig. Dat is misschien de beste omschrijving voor de muziek van zZz. En daarmee is Hall of Fame ook een prima locatie voor het duo dat niet meer nodig heeft dan een drumstel en wat orgels. Waar er bij Dirty Fences nog maar een handjevol mensen in de zaal stond lijkt deze act, hoewel misschien minder toegankelijk, toch meer mensen te trekken. Vooral vooraan lijken een paar mensen helemaal op te gaan in de bijna hypnotiserende set.

zZz is een soort extreem analoge versie van industrial en vooral met behulp van rookmachines en minimalistische belichting komt de band goed uit de verf als een soort sonische, hypnotiserende machine. Zeker als na het oude werk van het begin van de set ('Ecstasy' en 'Houses of Sin') de twee overgaan op een soort geïmproviseerde krautact. Hierna vliegt het af en toe wel uit de bocht met steeds weer opzwellende orgels waarna er een haast oncontroleerbare sound ontstaat. Maar echt een probleem kun je dit niet noemen. Vooral omdat het, ondanks dat ze even afwezig zijn geweest, nog steeds een absurd strakke liveact is. Een die, zo blijkt, prima past in de donkere zaal van de Hall Of Fame.

Op zichzelf staand twee toffe acts dus om de avond mee te beginnen. Maar voor Eurabia? Eigenlijk niet. Daarvoor is het genreverschil toch echt te groot. Je merkt ook dat er ook geen enkele connectie is met de rest van de acts. Het is puur zo in elkaar gezet omdat er te weinig alternatief publiek in Tilburg lijkt te zijn voor twee van dit soort evenementen op een avond. De volgende keer is het dus misschien aangeraden om de communicatie tussen de organisatoren iets verder van tevoren op te zoeken.