Na dit goede begin is het de beurt aan onze geliefde oosterburen om te laten zien wat men in huis heeft. Deze waren jaren geleden overigens ook al eens te gast in ditzelfde honk, een gebeurtenis die bij menigeen in het geheugen gegrift staat. Vandaag laten de heren zien en bovenal horen waarom, met een uitgekiende set waarin het gevarieerde en inventieve gitaarspel van frontman Christian Peters centraal staat, geruggensteund door een flexibele ritmesectie die de talloze wisselingen van tempo en dynamiek moeiteloos in het spel integreert. Hoewel de set op zichzelf genomen bestaat uit diverse onderscheiden nummers, inclusief kernachtige zangbijdragen van Peters, is de indruk meer die van een zeer langgerekte jam, met continue, maar voortdurend verschuivende geluids- en stemmingspatronen. Loops van Indiase drones duiken op en verdwijnen weer in de kolkende klankmassa, gitaarriffs transformeren tot solo's die geen begin en einde lijken te kennen, etherische passages monden uit in een woest geraas uit de diepte dat, om het eerste woord van de bandnaam maar even als leidraad te nemen, een venster biedt op het alomtegenwoordige wordingsproces van de wereld. Waar dit in minder deskundige handen wellicht zou resulteren in een amorfe blubber, blijft bij Samsara Blues Experiment ondanks het weids uitwaaierende groepsgeluid toch een zeker gevoel van richting behouden, zodat het slot van deze uitgebreide geestverruimende performance ook daadwerkelijk als een finale klinkt. Een prestatie van formaat, die ons alweer reikhalzend doet uitzien naar het volgende bezoek van deze kosmosverkenners.