Kin is de band rond de in Duitsland geboren en later in Manchester opgegroeide Kim Foster, die zich enkele jaren geleden in Groningen heeft gevestigd om zich daar een plaatsje te verwerven in de lokale muziekscene. Zelf noemt men genres als postrock en triphop als inspiratiebronnen, en het is zeker waar dat de geluiden van de Engelse undergroundscene duidelijk doorklinken in de composities, maar door de eigenzinnige draai die eraan wordt gegeven en de altijd lovenswaardige hang naar experiment weet men de nummers iets eigens mee te geven dat de set van begin tot einde boeiend houdt. Hoewel Kim, haar positie aan de rand van het podium ten spijt, onmiskenbaar de meest markante verschijning en frontvrouw van de band is, blijkt de sfeer binnen de groep opvallend egalitair – zo wordt er geregeld van positie en instrument gewisseld, wat het optreden ook voor de bandleden spannend en afwisselend zal houden. Muzikaal is men, zoals eerder opgemerkt, niet makkelijk te categoriseren; de dominante rol van de bas in veel nummers doet denken aan het Britse wavegeluid, maar men schrikt ook niet terug voor lange hypnotische, bijna minimalachtige passages of een atonale gitaareruptie. Voor ons de verrassing van de avond.
Avery Plains en Kin vullen Hall of Fame met duistere gitaargalm
Groningen bewijst zich eens te meer als indierockhoofdstad van Nederland
De zomerhitte hangt deze zwoele donderdagavond al in de lucht, maar gelukkig kunnen we dit seizoen nog eenmaal genieten van een TUBE-clubshow, die ditmaal in het teken staat van twee bands uit het vaderlandse Hoge Noorden. Eerder dit jaar wist het nog piepjonge Yuko Yuko uit grofweg dezelfde streek mede dankzij de haar begeleidende hype de zaal van de Hall nog aardig vol te trekken; dat deze meer volwassen bands helaas wat minder in de spotlights staan, blijkt wel uit de opkomst vanavond, die bepaald mager te noemen is. Het kleine gezelschap dat de weg naar de Spoorzone wel heeft weten te vinden, kan zich echter heerlijk onderdompelen in kwalitatief hoogstaand tegendraads indierockgitaargefreak.
KIN
AVERY PLAINS
Volgens mensen die volledig thuis zijn in de Groningse undergroundscene, is Avery Plains een ware who's who van lokaal befaamde bands, maar ook wij, minder ingewijden, kunnen aan de soms behoorlijk wijkende haargrens en grijze haren zien dat we hier waarschijnlijk met een stel muzikale veteranen te maken hebben. Waar de vorige band haar inspiratie vooral leek te halen uit ons buurland aan de overzijde van de Noordzee, steekt Avery Plains muzikaal zelfs de oceaan over om uit te komen in de indiegitaarscene van Amerika – die van de jaren negentig, wel te verstaan. Hier en daar valt te lezen dat ook de country noir haar sporen in de ziel en het geluid van de band heeft achtergelaten, waar we bij dezen nota van hebben genomen, maar live doet het gitaargeluid ons ook en vooral denken aan bands als Dinosaur Jr. en Sebadoh. Frontman en enthousiasteling Jurgen Veenstra maakt het zijn bandgenoten niet gemakkelijk, door de setlist te laten voor wat hij is en zelf met een “ik heb nu zin in...” ter plekke te bepalen welk nummer er gespeeld moet worden. Zijn medemuzikanten blijken echter uit een tolerant hout gesneden en accepteren zonder morren deze ingreep in de vooraf gesmede plannen – trouw spelen ze een ballade wanneer de frontman daar om verzoekt, om pas later weer voluit te rocken. Die dynamiek doet het optreden trouwens ook goed, dat zullen de paar toehoorders van dit enerverende optreden zeker kunnen bevestigen.
Citymarketing is een der vele volstrekt overbodige gruwelen van deze tijd, maar na deze avond kunnen we niet anders dan concluderen dat er, wat luide indierock betreft, inderdaad niets boven Groningen gaat.