Wat volgt is een relaas van gitarist/songwriter Willem Verbuyst waarin de struggle van een band als Vanderbuyst ontegenzeggelijk naar voren komt. Vanderbuyst stelde zichzelf dan ook een lastige taak: het trio wilde de wereld veroveren met een klassiek rockgeluid, geïnspireerd op hardrockhelden uit de jaren zeventig en tachtig. De spandex-tijd, waarin de gitaarsolo nog belangrijker was dan de machoteksten (met knipoog). “Ongeveer een jaar geleden realiseerden we ons dat er geen toekomst meer is voor Vanderbuyst. We hebben geleerd dat een carrière in de hardrock nastreven hetzelfde is als Don Quichot die strijd tegen de windmolens: dapper maar dom. Toen we in februari 2014 thuis kwamen van onze Europese tour, besloten we toch ons laatste album op te nemen. Degenen die zorgvuldig luisterden zagen het waarschijnlijk al als een ‘writing on the wall’, omdat een van de nummers Sweet Goodbye heette.”

“Onze passie voor muziek is de motor van de Vanderbuyst machine, onze vriendschap de olie. En de brandstof die we nodig hadden vonden we in onze gezamenlijke wil om te werken. Als collega’s in de scene ons vroegen hoe we tot op dit punt gekomen waren, vertelden we altijd hetzelfde: harder werken, repeteren tot je vingers bloeden. Promoot jezelf, want niemand zal je ‘ontdekken’. Verbeter constant alles wat je doet. Investeer alles wat je hebt. Als je blut bent: leen of steel om de fantasie in leven te houden waarmee je jezelf voor de gek houdt. Op die manier hebben we heel wat dromen gerealiseerd. Elke keer als we iets afvinkten op ons lijstje, legden we de lat hoger. We hebben altijd 100% gegeven en schaamteloos dingen opgeofferd, monomaan op weg naar ons doel.”