Metal mag dan als subcultuur vooral in de westerse wereld leven, ook in andere delen van de wereld kun je metalheads en -bands vinden, niet in de laatste plaats in Zuid-Amerika. Internal Suffering komt oorspronkelijk uit het decennialang door geweld geteisterde Colombia, hoewel het gezelschap tegenwoordig in Madrid gestationeerd is. Iets van die gewelddadige achtergrond sijpelt door in de ziedende maalstroom van technische death die over het vroeg aanwezige publiek wordt uitgestort. Aan podiummoves doet deze band niet, wat misschien jammer is, want de nogal statische presentatie nodigt de nog vermoeide festivalgangers niet echt uit tot uitbundige participatie. De in gebroken Engels uitgesproken liefdesverklaringen aan het genre, haar fans en dit helaas in terminale staat verkerende festival maken echter veel goed. Een verkwikkend muzikaal offensief. (MdW)
Obituary bestelt Neurotic Deathfest op gepaste wijze ter aarde
Vroege vertegenwoordigers van de death metal zorgen voor stemmig slot ('Slowly We Rot')
Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan het grootste indoor deathmetalevenement van Europa. Nog één keer weergalmen in de concertzalen van 013 ratelende drums, hakkende gitaren en diepe grunts. Neurotic Deathfest eindigt in stijl met zestien van de meest brute bands op aarde, waaronder enkele Amerikaanse acts die rond de geboorte van het genre al present waren. Begin en einde raken elkaar in de laatste doodsreutel van een der meest karakteristieke festivals van Tilburg.
INTERNAL SUFFERING
INTERNAL BLEEDING
De ontwaakte toehoorders kunnen vervolgens meteen hun energie kwijt bij het optreden van het uit Long Island afkomstige Internal Bleeding. De band stond aan de wieg van de slam, een subgenre dat deze editie vooral in de kleinere zalen van het gebouw te bewonderen was, en de heren bewijzen op hun nieuwe plaat Imperium dat ze nog steeds met recht tot de vaandeldragers van deze muziekstijl gerekend mogen worden. Van dat album komen de nodige nummers voorbij, die de aanwezigen stuk voor stuk welhaast dwingen tot het op en neer bewegen van minstens één der twee armen. Op uitnodiging van energieke & vrolijke baardaap Keith DeVito, die zich ondanks zijn manifeste schorheid bewonderenswaardig door het optreden slaat, wagen enkele enthousiastelingen zich zelfs aan een woest rondedansje, dat in deze kringen de naam van 'circle pit' draagt. Heel enerverend. (MdW)
PYREXIA
De titel van meest ijverige frontman van de dag moet echter toch wel vergeven worden aan Eric Shute van het eveneens uit New York afkomstige Pyrexia. De inventieve, van verontwaardiging doortrokken death van dit viertal zorgt al vroeg voor de nodige beroering voor het podium, niet in de laatste plaats doordat Eric zich al snel in het strijdgewoel begeeft om de pitbeesten vocaal aan te vuren. Van hot naar haar gesleurd worden en tegelijkertijd ook nog je grunts eruit weten te persen – ik geef het u te doen. Shute draait er echter zijn hand niet voor om en weet en passant ook nog een heel aardige 'wall of death' te creëren. Een uitstekend optreden, dat de perfecte opmaat vormt voor de shows van de landgenoten van Broken Hope, Immolation en Obituary op ditzelfde hoofdpodium. (MdW)
BROKEN HOPE
De laatste drie acts op de Main Stage hebben alle wortels die terug reiken tot de stichtingsperiode van het deathgenre in de jaren tachtig. Van dit drietal klinkt Broken Hope echter misschien wel het meest 'modern', dat wil zeggen het meest beïnvloed door hedendaagse productietechnieken (de onvolprezen 'Encyclopaedia Metallum' leert ons zelfs dat het debuutalbum 'Swamped In Gore' van dit combo de eerste volledig digitaal opgenomen deathmetalschijf is). Het strakke en nauwkeurig afgemeten, maar daardoor niet minder dodelijk brute geluid van de heren valt deze avond duidelijk uitstekend bij het publiek, dat zich kan vermeien in drie kwartier van zwaar geraas, waarin zoals de bandnaam al aangeeft geen sprankje hoop te bespeuren is. De spijsvertering vaart er nochtans heel wel bij. (WdW)
IMMOLATION
De mannen van Immolation zijn graag geziene gasten op dit festival. Helaas moeten de oudgedienden het vandaag door het noodlot van dringende familieomstandigheden met een gitarist minder stellen (hetgeen overigens nog steeds beter is dan dat frontman of drummer met spoed weggeroepen waren), maar dat geeft de band wel de kans te demonstreren dat ook een geamputeerd Immolation garant blijft staan voor een indrukwekkende set. Weliswaar moet de overgebleven gitaarspeler nu voortdurend vlot schakelen tussen rappe solo's en ritmepassages, wat regelmatig een nogal eigenaardig effect geeft, het doet niet af aan de grootsheid van een meeslepend werk als 'Close To A World Below'. Met een voortrekker als Ross Dolan, die niet alleen in de categorie van langharigste, maar ook in die van sympathiekste deathmetalmuzikant hoge ogen gooit, zit het met de podiumpresentatie van dit tot trio gereduceerd meesterlijk gezelschap ook wel goed. Al met al een ietwat aparte, maar zeker ook aangename ervaring. (WdW)
OBITUARY
Aan de mannen van Obituary de eer om dit laatste Neurotic Deathfest op een waardige manier te besluiten. De razende start van deze formatie, die met het verse album 'Inked In Blood' in de achterzak een bijzonder vitale indruk maakt, laat er al direct geen misverstand over bestaan dat dit de groep wel toevertrouwd is. Het diepe, moerassige geluid van deze Floridianen uit freakshowstad Gibsonton blijft herkenbaar uit duizenden en brengt de gemoederen in een handomdraai danig in beroering, een toestand die ondanks enige kleine onderbrekingen op het podium het hele concert voortduurt. Niet alleen treft de onverminderde relevantie van de muziek, ook de familiale sfeer waarin dit concert verloopt is bepaald opvallend te noemen. Of het nu gaat om het opdragen van de set aan de kortelings overleden Tilburgse metalbekendheid 'Fozz Bear', of om het aantreden van de frontman van het eerder op de dag optredende Internal Bleeding tijdens geheide afsluiter 'Slowly We Rot', het gevoel van broederschap spat van deze performance af. Een geschikter afscheid van Neurotic Deathfest (en het 'oude' 013) is nauwelijks denkbaar. “Thank You All For 12 Years Of Death Metal”, verschijnt na afloop van dit geslaagde optreden op de achterwand, geflankeerd door de festivalflyers van alle edities. Iedereen bedankt inderdaad, maar het meest van allen toch wel de organisatie die al die jaren verantwoordelijk is geweest voor dit unieke evenement. (WdW)