La Pegatina, Fontys Koepelhal, 28 juni 2015.

Zevenkoppige feestband die polka in een Catalaans jasje steekt, zonder het Nederlandse carnaval te schuwen. In 2013 brak de groep door in Nederland met optredens op Paaspop, Lowlands en Pinkpop. Vandaag staan ze voor de derde keer op Mundial, ditmaal als afsluiter.

Wanneer zanger Adrià halverwege de show in gebrekkig Nederlands 'Er staat een paard in de gang' aankondigt, wordt de zaal wild. Het publiek kan de poging van de band om een Nederlandse carnavalshit te leren waarderen en laat dat merken. Een oud kunstje dat de band al sinds hun eerste Nederlandse gig herhaalt, maar nog altijd even goed geslikt wordt.

Een stagehand komt het podium opgelopen en overhandigt de mannen ieder een biertje. Opgesteld in een rij nemen ze tegelijk een slok en gooien de bekers met inhoud de zaal in. Als een omgekeerde John Coffey. Dit moment legt het feest in de zaal tijdelijk stil en komt geënsceneerd, bijna onbeholpen over. Zodra de biertjes landen tussen de menigte, komt het feest weer snel op gang. Het publiek slikt het als zoete koek.

De zaal staat halfvol en wat er nog aan publiek staat, is op te delen in twee categorieën. De helft bestaat uit babyboomers die er uitzien alsof dit hun eerste kinderloze uitje is in jaren. Ze komen in stelletjes en doen veelal halfzachte pogingen een enkele salsales in uitvoering te brengen. Verder staan er twintigers die geen genoeg van carnaval lijken te kunnen krijgen. De rest van Brabant heeft doorgaans wel door dat het alleen acceptabel is te hossen in de dagen voor aswoensdag, maar vooral de voorste rijen gaan op in het feestgedruis en als echte Hollanders klappen ze eensgezind mee met deze olijke Catalanen.

La Pegatina is weliswaar een knallende afsluiter, maar het voelt als een verplicht feestje. Als Pavlov-honden lijken de festivalgangers geconditioneerd om mee te klappen en zingen en het naar hun zin te hebben. De hele sfeer is geforceerd gezellig; de band hoeft nauwelijks moeite te doen om het publiek op te zwepen en heeft aan het ingestudeerde genoeg. Het scala aan instrumenten leidt, samen met het ongebalanceerde geluid, tot chaos op het podium. Desondanks lijken alle nummers op elkaar; dezelfde opbouw (intro-break-feest!) wordt keer op keer gebruikt in nagenoeg hetzelfde tempo. De mannen uit Barcelona weten heel goed hoe je een zaal aan het dansen krijgt, maar muzikaal is het niet interessant.