Gabriel Ríos, VPRO Parkpodium, 27 juni 2015.

Gabriel Ríos verhuisde op achttienjarige leeftijd naar Gent om schilderkunst te studeren. Begin 2004 bracht hij zijn debuutalbum 'Ghostboy' uit. Ríos' sound is te herkennen aan de rustige, ritmische melodieën met verhalende zanglijnen. Ríos mag onder meer wijlen Theo van Gogh tot zijn fanschare rekenen - zo zou hij in zijn testament hebben vastgelegd dat 'Broad Daylight' op zijn begrafenis moest worden gedraaid. In 2014 kwam het nieuwe album 'This Marauders Midnight' van Ríos uit, met daarop single 'Gold', die in Nederland vooral bekend werd door de remix van Thomas Jack. De Puerto Ricaanse zanger en gitarist heeft een vijftal bandleden bij zich, bestaande uit een driekoppige blazerssectie, cellist en contrabassist.

Wanneer Ríos 'Broad Daylight' inzet, heeft een groot deel van het publiek nog niet door dat dé hit gespeeld wordt. In plaats van het herkenbare getokkel, klinkt er nu een indrukwekkend intro gespeeld door de blazerssectie. Het kwartje valt pas als Gabriel Ríos begint te zingen. Mensen beginnen te bewegen en hier en daar wordt zachtjes meegezongen. Niet alleen het intro is anders dan het origineel; de coupletten worden minder melodieus gezongen.

Als laatste nummer speelt de Puerto Ricaan een Spaanstalig nummer uit zijn geboorteland. Door de opzwepende akoestische gitaar is het bijna onmogelijk om te blijven zitten. Als klap op de vuurpijl wordt het nummer, en daarmee het optreden, afgesloten door een indrukwekkende bassolo waar ook de rest van de band zichtbaar van geniet. Ríos verlaat het podium met een big smile en de bassist krijgt een dikke knuffel van de charismatische frontman.

Veel mensen in het publiek gebruiken de mooie en intieme muziek van Ríos als achtergrondmuziek voor de gesprekken die ze met elkaar voeren. Enkel bij 'Broad Daylight' krijgt de zanger het hele veld mee, zonder daar al te veel moeite voor te hoeven doen. Desondanks bedankt Gabriel Ríos het publiek regelmatig en uitvoerig. "Thank you so much for giving us your energy!"

Ríos speelt voornamelijk rustige luisterliedjes, die op een festival als dit vaak doodslaan, maar saai is het juist niet. Het publiek had duidelijk niet het geduld om te luisteren naar de muziek van de zanger. Zonde, want in die rustige muziek zitten vele kleine muzikale verrassinkjes. Wel wordt duidelijk dat deze muziek niet geschikt is voor een festival als Mundial. Bij het laatste Puerto Ricaanse nummer kon er eindelijk gedanst worden en daar kwamen de meesten voor.