En wel in de eerste plaats dit jonge drietal uit Aarle-Rixtel. Het is onder zure oudjes al decennia erg in zwang om te beweren dat de jeugd van tegenwoordig geen historisch besef meer heeft, maar deze drie jonge snaken bewijzen, zoals wel meer acts de afgelopen jaren, dat ze er niet voor terugschrikken om zich door de platencollectie van hun (o)pa te laten inspireren. Hun door zandgronden en vennen omgeven standplaats staat traditioneel niet bekend om haar grote rijkdom en vormt dus een ideale voedingsbodem voor de blues, die we dan ook veelvuldig aantreffen in hun geluid. Ook meer 'moderne' garageinvloeden laten zich bespeuren, en bij één der nummers moeten we zelfs onweerstaanbaar aan Black Sabbath denken. Ergere referenties zijn mogelijk, dierbare lezer, en uit het voorgaande zou op zijn minst duidelijk moeten zijn dat het met de ambachtelijke spel- en songsmidkwaliteiten van de jongens wel goed zit. Een aangename opstarter, die hoop geeft voor de toekomst.

Afsluiter en enig buitenlands gezelschap van vanavond is het Weense Mile Me Deaf, een der uitlaatkleppen van veelzijdige indierocker Wolfgang Möstl. Ook deze band heeft echter een Hollands tintje, want de titel van hun nieuwste album, 'Holography', is ontleend aan het holografisch principe in de moderne theoretische natuurkunde (dat, als we het goed begrijpen (wat zeer de vraag is), stelt dat de ons omgevende ruimte kan worden opgevat als een hologram, een tweedimensionale oppervlakte met diepte-effect dus), dat volgens wikipedia is geïntroduceerd door Nederlandse Nobelprijswinnaar Gerard 't Hooft. Deze wijsheid halen we overigens van de website van Mile Me Deaf, waar de ijverige Wolfgang meteen incompetente recensenten zoals bovengetekende het gras voor de voeten wegmaait, door alle nummers van het album zelf van een uitgebreide bespreking te voorzien. Ieder lied krijgt van hem ook een 'totemfiguur' mee (Leonard Susskind in aardeekhoornkostuum, bijvoorbeeld), waarvan enkele ook het podium sieren.