Woods, Dudok, zondag 21 september 2014

Woods klinkt als een opgevoerde Real Estate. Maar dan met meer scherpe randjes. Het combineert folk met dreampop en psychedelica. De band kan zich evengoed verliezen in lange instrumentale intro’s, tussenstukken en outro’s, maar verrast ook regelmatig. Zo is daar soms opeens een mondharmonica van Wooden Wand, die gisteren nog met zijn eigen show op Incubate in de Pauluskerk te zien was en wordt regelmatig de bas verruild voor een extra gitaar, ook door diezelfde Wooden Wand.

‘Bend Beyond’ in een uitvoering van zo’n tien minuten. Het laat de vele facetten van de band zien: opgaan in intens gitaarspel, een groovende bas en de hoge zang van Jeremy Earl die de emotie van het nummer sterk beklemtoont. Wat een contrast in één nummer. Meer van dit zou het devies zijn geweest.

Als de drummer opkijkt. Iedere keer weer. Die grote ogen gaan de band langs, kijken de zaal in en doen dat altijd met veel verbazing. Alsof hij niet weet wat hem overkomt, terwijl Woods inmiddels toch al acht albums verder is. Hij zou een vermoeden moeten hebben.

De hoogte die Earl haalt in ‘Pushing Onlys’. Het is gewoon even schrikken.

Dat gaat lange tijd mee in de trip die Woods probeert te creëren, maar als de dynamiek van het begin van de set verdwijnt, doet zij dat ook steeds meer. De zaal eindigt een stuk minder vol dan bij aanvang; enerzijds is dat bij veel Incubate-shows zo, anderzijds neigt Woods naar gezapigheid en dan wordt het heil snel elders gezocht. Het meest illustratief voor de verschillende typen bezoekers: er loopt een gezette man met latexkleding en scherpe pinnen om zijn nek rond terwijl iets verderop een prototype systeembeheerder op de eerste rij ligt, met zijn benen maximaal uitgestrekt.

Woods vliegt uit de startblokken, maar kan het niveau niet vasthouden. Het varieert wel in stijl en uitvoering, maar overall niet genoeg om te voorkomen dat er veel lege plekken ontstaan in Dudok.