Wooden Wand, Pauluskerk, zaterdag 20 september
#Incu14: Wooden Wand op existential roadtrip in Pauluskerk
Mensen komen en gaan, maar Amerikaan houdt kerk vol met lyrische singer-songwriting
'This ain’t my first festival you guys'; reageert songwriter James Jackson Toth op de na ieder nummer vertrekkende mensen. Het publiek leeft met hem mee, maar van medelijden is deze man niet gediend. Hij kan beter. Er zit wat overlap in het tijdschema met Wovenhand en dat is een publieksfavoriet van Incubate. Dat werkelijk na ieder nummer een aanzienlijke wisseling van de wacht is, zorgt ervoor dat de reacties van de Amerikaanse singer-songwriter een rode draad door het optreden worden. Had hij een deel van die mensen voor zich kunnen winnen of was het al meteen onbegonnen werk? Die vraag kan na afloop wel beantwoord worden.
HET CONCERT
DE ACT
Wooden Wand is op het eerste gezicht een singer-songwriter zoals zoveel anderen: een man met lang haar, enkel een gitaar in de hand, een spijkerblouse en wat releases op kleine labels. Onafhankelijke labels uiteraard. Maar wie aandachtig luistert naar de teksten van de Amerikaan ontdekt fraaie beschouwingen van het leven, een bemoedigend hart onder de riem en alledaagse bevindingen van kleine mijmeringen tot aan gewichtige contemplaties. Hij zingt over het verliezen van vriendschappen – en helpt bij het relativeren ervan en over zijn blauwe papegaai. En alles wat daartussenin zit. Zowel kleine als grote thema’s worden meeslepend gebracht met immer de nadruk op het geschreven woord. En waar zo’n man dan beter neer te zetten dan de Pauluskerk?
HET NUMMER
‘Outsider Blues’, het slotnummer dat in de inleiding wordt omschreven als een ‘existential roadtrip’. Het bevat bovendien veel rock-‘n-roll trivia laat de zanger weten. Wie de trivialiteiten herkent is gevorderde, want voor de hand liggend zijn ze niet. Het nummer heeft de mooiste melodielijn van deze avond en bovendien enkele pakkende zinsneden die op dit moment bijzonder relevant zijn: “If there’s one thing that can’t be taught, it’s belief.” Zij aan wie de boodschap zich het best laat adresseren zullen het nooit van een Amerikaan aannemen, maar gelijk heeft de man wel. Al is het op deze plek wellicht wat vloeken in de kerk.
HET MOMENT
De stoelendans van het publiek dat zich verplaatst naar buiten of naar een betere, vrijgekomen, plek verloopt redelijk rustig en respectvol tussen de nummers door als het applaus het lawaai overstemt. Maar als Wovenhand dan echt bijna gaat beginnen en het dringen wordt, is de uittocht groter en dan volstaat de tijd van het applaus niet meer. Wooden Wand laat zich niet intimideren door het herhalende tafereel en gaat onverstaanbaar door. Behalve nu. Hij kan er wel wat om lachen en geeft maar even aan te wachten ‘until the transition is over’.
OOK OPMERKELIJK
De vallende bierflesjes (ja, er waren zelfs tripels in de kerk te verkrijgen) op een harde, koude kerkvloer zorgen ook voor hachelijke momentjes. Maar niet veel meer dan dat.
HET PUBLIEK
Ja, dat komt en gaat dus. En als het eenmaal zit, doet het dat braaf. Met een kleine glimlach, een knikkend hoofd en een gul applaus.
HET OORDEEL
Het optreden van Wooden Wand is ingetogen en bijzonder goed op zijn plek in de Pauluskerk. De Incubate-zaterdag is een drukke met veel sterk concurrerende acts. Rust vinden en ontvankelijk zijn voor een act die klein van stuk is, kan dan lastig zijn. Voor velen is dat ook zo gebleken. Het is knap dat Wooden Wand zich niet van zijn stuk laat brengen door de aanhoudende exodus, maar hij heeft er ook niet veel aan gedaan om het tij te keren. Nou ja, het laatste nummer achter de hand gehouden. En dat is zeker het blijven waard geweest.