De avond wordt geopend door Bare Hands, een Brabants combo dat qua naam niet meteen een belletje bij ons doet rinkelen, maar bij opkomst merendeels bekende gezichten van de ons wel vertrouwde bands Tarantino en Druantia blijkt te herbergen. Met de folk metal van laatstgenoemd orkestje heeft deze groep echter muzikaal niets uitstaande: hardcore komt dichter in de buurt, zij het gespeeld in zulk een hoge versnelling dat je eerder aan oude Napalm Death moet denken (de gitarist meldt na afloop zelfs dat een cover van 'You Suffer' in het geheel verwerkt zat). Met de Tarantino's wild schreeuwend en gitarerend in de zaal, geruggesteund door een rammelende ritmesectie op het podium, werkt deze bende zich in zegge tien minuten door haar repertoire heen, dat naar verluidt elf nummers bevat. Zeker een heel vermakelijke start, maar om uit te stijgen boven een leuk hobbyproject heeft deze act toch wel wat meer eigen materiaal (en daarmee repetitie-uren) nodig.
Oktobereditie Wolstad Verbond raast voorbij in Extase
Black Mask, Eternal Sleep en Bare Hands weten van geen rempedaal
Wie afgelopen maandag de tocht door de druilerige herfstavond naar café Extase gewaagd had, hoefde niet lang te wachten alvorens weer goed op temperatuur te komen: niet zozeer vanwege de grote fysieke warmte in de achterzaal van het pand, als wel vanwege de aanstekelijke energie die Bare Hands, Eternal Sleep en Black Mask in onnavolgbaar tempo over de aanwezigen verspreidden.
BARE HANDS
ETERNAL SLEEP
Na dit bescheiden begin doorkruisen we de Atlantische Oceaan om uit te komen in Pittsburgh, Pennsylvania, waar we de mannen van Eternal Sleep aantreffen. Gewapend met drums, bas, gitaar, brullende vocalen en niet te vergeten een tweetal welhaast identieke baarden slaan deze quakers (dan wel kwakers) van de eenentwintigste eeuw zich door een energieke hoop hardcore met gruizige sludge- en doominvloeden, die het publiek op een enkele fanatieke en welgemutste beoefenaar der edele capoeira-sport na enigszins beduusd en op geruime afstand van het plankier achterlaat. Geen nood, want ook zonder uitgebreide publieksparticipatie komt het collectieve enthousiasme van deze band, effectief uitgedrukt in een reeks pakkende en gecomprimeerde stukken, uitstekend over.
BLACK MASK
Naar aanleiding van voorgaand schouwspel besluit de zanger van Black Mask allereerst enkele geruststellende woorden tot de aanwezigen te richten, behelzende dat dit geen mosh-band is en dat iedereen zich derhalve met een gerust hart naar het podium kan bewegen. Die oproep vindt al snel aardig wat gehoor en blijkt overigens ook op waarheid te berusten, waarmee echter in het geheel niet gezegd is dat dit viertal tekent voor een ingedut slot van de avond. Integendeel, de reden dat er niet eenvoudig op deze muziek gemosht kan worden is veeleer dat de nummers van dit Amerikaanse gezelschap zich zodanig rap afwikkelen, dat van de opbouw van een stevige pit eigenlijk nauwelijks sprake kan zijn. De invloed van grind en andere donkere, snelle subgenres binnen de hardcore, punk en metal is dan ook onmiskenbaar (de zwart-wit gedrukte shirts van de muzikanten wijzen daar trouwens al op). Hoewel alle gespeelde stukken aldus buitengewoon compact zijn, zitten ze zo sterk in elkaar dat ze niet meer tijd nodig hebben om een grote impact te maken. Een kort maar krachtig einde van deze al even summiere, edoch geslaagde bijeenkomst – met dank aan lokaal hardcorefront Wolstad Verbond.