Tarantino en aanhang veroorzaken fijne chaos in Little Devil

Nihilatör, Cornered en This Routine Is Hell maken feest compleet

Wouter de Waal ,

Toegegeven, de fysieke EP liet nog even op zich wachten, maar releaseparty of niet, het prille hardcore gezelschap Tarantino gaf afgelopen vrijdag vol gas in Little Devil en maakte er samen met de collega’s van Nihilatör, Cornered en This Routine Is Hell een energieke bende van – met dank aan het geweldig springerige publiek.

NIHILATÖR

De avond start meteen op een boeiende noot met het eigenaardige Duitse combo Nihilatör. Geïnspireerd door GG Allin en andere dwazen speelt dit viertal een intrigerende mix van punk, ultraprimitieve thrash en black metal (Darkthrone blijkt een speciale favoriet). Aanvankelijk wijten we het nog even aan onze dichte oortjes in de nasleep van een stevige verkoudheid, maar gaandeweg wordt ons duidelijk dat deze band werkelijk uitzonderlijk rot klinkt, wat de undergroundsfeer natuurlijk alleen maar ten goede komt. De wild voor het podium rondstuiterende en jan en alleman op de bek pakkende frontman maakt het plaatje af, en zorgt al gauw voor de nodige beroering in de zaal. Een bizarre, maar geslaagde aftrap.

CORNERED

Geen kunst, cultuur en andere literatuur bij de degelijke noorderlingen van Cornered. Hier is het ouderwetse hardcore wat de klok slaat, met respect voor de wortels van het genre gebracht en met een fikse stoot adrenaline uitgevoerd. Heel toepasselijk dus dat de frontman in een shirt met de naam van de aan het begin van deze week plotseling overleden vaderlandse hardcore grootheid Onno Cro-Mag rondloopt, aan wie trouwens ook nog een nummer wordt opgedragen. Een hardcore punkpartijtje als dit is vanzelfsprekend niet compleet zonder stevige publieksparticipatie, maar dat zit vanavond gelukkig wel goed en de Friezen kunnen dan ook met een voldaan gevoel huiswaarts keren.

TARANTINO

Daarna is het tijd voor de jongemannen die verantwoordelijk zijn voor deze feestelijke bijeenkomst om het podium te beklimmen. Hoewel de nieuwe EP waaraan dit optreden eigenlijk gewijd is nog niet in tastbare gedaante onder ons blijkt te zijn, schieten deze makkers onverminderd enthousiast uit de startblokken en zorgen met hun vaak razendsnelle en altijd enerverende hardcore voor een onmiddellijk aansprekende performance, die dan ook al gauw resulteert in een kolkende zaal. Het vormt hier zeker een pre dat het vriendelijke en talrijke publiek ongeveer even jong en warmbloedig is als de band, waardoor de overvloedige energie van het podium direct wordt opgepikt en net zo hard teruggekaatst. Een voorbeeldige ‘releaseshow’ is het klinkende resultaat.

THIS ROUTINE IS HELL

Voor de mensen die dan nog niet genoeg herrie aan hun kop hebben gehad (de overgrote meerderheid van dit vlotte en beweeglijke volkje kortom) is er nog een stevige muzikale toegift van This Routine Is Hell. Op routine lijken deze langharige luitjes in ieder geval niet te spelen: integendeel, het optreden maakt een enigszins chaotische en ontspoorde indruk, nog versterkt door de ietwat bevreemdende presentie van de frontman en een uitvallende bas. Het past echter uitstekend in het beeld van een avond waarin de ontregelende kracht van rock in het algemeen en hardcore punk in het bijzonder zich weer eens sterk heeft laten gelden. Een treffend slot van een buitengewoon bevredigende avond.