Na twee festivaldagen is menigeen natuurlijk ietwat vermoeid, maar gelukkig treffen we aan het begin van de slotdag meteen het Californische combo Cattle Decapitation op het hoofdpodium om ons ruw wakker te schudden. Rap trommelwerk is op dit festival alomtegenwoordig, maar zelfs in deze omgeving kunnen slechts weinigen de astronomische snelheden en complexe patronen van het drumbeest dat bij deze band achter de kit zit evenaren, en de rest van de groep doet daar nauwelijks voor onder. Een knallende start van deze zondag. (WdW)

Het is nauwelijks half vier geweest, maar in de Kleine Zaal is het deze zondagmiddag al stervensdruk. Het gonst dan ook rond Debauchery, deels vanwege de expliciet erotisch getinte clips, posters, platenhoezen, etc., maar ook omdat mr. Debauchery, Thomas Gurrath, met zijn voorkeur voor bloed en vrouwen door lokale autoriteiten binnen en buiten het onderwijs gedwongen werd zijn baan als leraar op te geven.

Nu heeft Duitsland natuurlijk een traditie hoog te houden waar het gaat om het verbieden of ‘ontmoedigen’ van uitingen die als te ‘extreem’ en ‘onzedig’ worden ervaren, maar vergis u niet, het ontslaan van mensen op dit soort gronden komt ook in Nederland voor. Geeft men hen de kans, dan is de ‘silent majority’, in goed Nederlands de laffe meerderheid, er als de kippen bij om mensen die de duistere kant van hun eigen ziel blootleggen of op andere wijze in enig opzicht van de moraal van de massa afwijken, lastig te vallen en te vervolgen.

Dat deze moraalridders vaak de eerste zijn om bijvoorbeeld hun geslacht in de buurvrouw of hun eigen kind te steken, is doorheen de geschiedenis al zo vaak geïllustreerd dat het nauwelijks de moeite zou zijn om het hier op te merken, als diezelfde geschiedenis niet zou aantonen dat mensen weinig zicht hebben op dit eenvoudige mechanisme.

Geen Neurotic Deathfest zonder Aborted: vandaag mag de van oorsprong Belgische bende als tweede in de grote zaal aantreden. Het technisch stevig onderlegde death metal geweld van de heren is het vaste publiek inmiddels zeer vertrouwd, maar dat doet duidelijk niets af aan het enthousiasme van de aanwezigen. Integendeel, er zijn weinig zo niet geen bands op dit festival die de voorste regionen van de zaal zodanig in beroering weten te brengen als deze. Onder voortdurende aanmoediging van de frontman putten de frontlinies zich zodanig uit dat de collectieve vermoeidheid aan het einde van dit concert overduidelijk zichtbaar is. Sterk. (WdW)

In het kielzog van Behemoth staan vandaag behoorlijk wat black metal georiënteerde death metal acts, en Nexus Inferis is de eerste band in dat rijtje vandaag. Deze nog jonge Britten die zichzelf verlegen achter maskers of verf verschuilen, maken ziedende death metal met een sfeervol zwart randje en doen dat zeker niet onverdienstelijk. Nieuwe wegen worden niet ingeslagen, maar de aanwezigen zullen zich gedurende hun set niet verveeld hebben. (MdW)

Het is alsof de duvel ermee speelt - vrijdag haalden we bij de Italianen van Blasphemer al de duivelskunstenaar Paganini aan als mogelijke inspiratiebron, en ziedaar: de landgenoten van Fleshgod Apocalypse hebben achter zich een doek hangen met daarop een vioolspelende Magere Hein. Ook hun nette avondkledij en macabere schmink doen vermoeden dat deze vrienden hun inspiratie halen uit de Zwarte Romantiek, en om het geheel af te maken hebben we ook nog een heuse toetsenist, een zeldzaamheid op dit festival, om een en ander met sfeervolle klassieke klanken op te luisteren.

Zeker niet de meest voor de hand liggende verschijning, deze band, en hetzelfde kan gezegd worden over de muziek, maar de zaal is wederom bijna te klein voor het aantal geïnteresseerden, waarmee de death metal liefhebber aangeeft dat ook voor hem het aloude gezegde ‘verandering van spijs doet eten’ opgaat. Eén van de verrassingen van de dag. (MdW)

Niet alleen black metal blijkt vertegenwoordigt op deze festivaldag: ook voor thrash is een plaats ingeruimd, en wel in de vorm van de Slayer-coverband Suicidal Angels. Deze jonge Duitsers leggen zich blijkbaar toe op zeldzaam of onuitgebracht materiaal van de Amerikaanse thrashers, want hoewel hun nummers onmiskenbaar als Slayer klinken, zijn ze geen van alle bekend bij het publiek.

Dat mag de pret niet drukken, integendeel: de eveneens voor een deel pas uit het ei gekropen aanwezigen reageren enthousiast op deze tot nog toe onbekende songs en gaan vooraan behoorlijk los. Nu men afdoende bewezen heeft deze obscure liederen met verve over het voetlicht te kunnen brengen, kan Suicidal Angels misschien de volgende stap zetten, de stoute schoenen aantrekken en zelf materiaal gaan schrijven. (MdW)

Na het thrashpartijtje in de Kleine Zaal blijven we nog even in dergelijke sferen op het hoofdpodium, waar Brabants' trots Legion Of The Damned aantreedt. Het gaat de laatste tijd erg goed met dit viertal en de prominente plaatsing op dit festival bevestigt de nieuwverworven status. De band stelt ook deze dag niet teleur en laat een eerlijke pot deaththrash horen, die de liefhebber van eenvoudige edoch effectieve nummers met een grote nadruk op de riff wel moet aanspreken. De conclusie van het concert, waarbij roadies het drumstel langzaam maar zeker afbreken terwijl de drummer lustig door blijft rammen, is ook heel leuk bedacht. Hulde. (WdW)

Deze vrienden uit het Hoge Noorden zijn een vaste waarde op Neurotic Deathfest, maar omdat ze zoveel bezettingswisselingen kennen, zien we telkens toch weer een nieuwe band. Dit keer heeft men een jeugdige krullenbol aangetrokken om de honneurs van brulboei waar te nemen, wat misschien een goede zet is, hoewel we hier met een jong onverantwoordelijk sujet te maken hebben dat slecht naar zijn moeder luistert, want hij is behoorlijk dronken en vertoont het baldadige en ‘uitdagende’ gedrag dat zo typerend is voor de late adolescentenjaren. Het publiek lijkt dit echter wel te waarderen en reageert enthousiast op de provocaties van de ‘zanger’, zodat er een aardig feestje ontstaat in de Kleine Zaal, zo vroeg op de avond. (MdW)

Een blik op de sportschoolborstkas en bandana van de drummer doet ons vermoeden dat we hier met een op hardcore leest geschoeide death metal band uit New York te maken hebben, en zowaar worden we wederom bevestigd in onze vooroordelen, want deze mannen blijken inderdaad afkomstig van de ‘Big Apple’. Ook muzikaal klopt onze inschatting heel aardig. De niet-drummende leden van de band zien eruit als ‘Italian Americans’, dus bravoure en de over de hele wereld befaamde ‘fuck you motherfucker’ instelling van de inwoners van het centrum van het wereldgebeuren zijn ruimschoots aanwezig, wat weldra overslaat op het publiek, dat zich in ruime mate aan een agressief dansje waagt. Alles in het gemoedelijke, natuurlijk, want zo zijn deze jongens ook wel weer – een grote (vuil)bek, maar een goed hart. Een eerlijk alternatief voor mensen die hun bekomst hadden van de pompeuze show van Behemoth in de Grote Zaal. (MdW)

Weinig death metal bands kunnen zich verheugen in een grotere bekendheid bij het brede publiek dan Cannibal Corpse, iets wat ongetwijfeld mede te maken heeft met de ongekend ranzige hoezen en teksten waar deze Amerikaanse oudgedienden vanaf de begindagen in grossieren. Dat dit zooitje daarnaast ook oerdegelijke brute muziek maakt, blijkt vandaag maar weer als men het programma op het hoofdpodium mag afsluiten. Subtiliteit is nooit de grootste kracht van dit combo geweest, maar men heeft in de loop der jaren zeker een paar memorabele hits gepend (‘Hammer Smashed Face’, ‘Unleashing The Bloodthirsty’), en voor het overige zit alles gewoon onverwoestbaar in elkaar. Bovendien ontpopt de zanger zich tot een kampioen in ‘headspinning’ (het rap in het rond waaieren van de haardos), waardoor het oog zich ook ergens op kan richten bij de voor het overige zeer minimale show. Een waardig slot van het Neurotic Deathfest programma in de grote zaal. (WdW)