Stevige, instrumentale post-rock en verstilde, experimentele folk op één avond, kan dat goed gaan? Je vraagt het je in alle eerlijkheid af en ook voorprogramma Howard James Kenny excuseert zich voor aanvang van zijn optreden voor het feit dat hij geen stevige nummers in huis heeft. De jonge Brit maakt onalledaagse, experimentele folk met lange, uitgesponnen nummers die gemakkelijk richting de tien minuten gaan. Dit lijkt op voorhand zware kost, maar Kenny krijgt het binnen één nummer voor elkaar om de aandacht van het grootste deel van het aanvankelijk babbelende borrelpubliek te winnen.
En terecht ook. Hij heeft niet alleen erg sterk materiaal in huis, maar het is ook nog eens erg boeiend om te zien. Met slechts zijn stem, een gitaar en een arsenaal aan pedalen laat hij uit het niets à la Peter Broderick prachtige geluidscollages ontstaan die dan weer ontzettend hard en dan weer muisstil zijn. Na vier nummers in een dik half uur, waaronder een cover van Massive Attack’s Teardrop, is het feest helaas al weer voorbij: het is te hopen dat Howard James Kenny snel weer eens naar Tilburg komt op een iets geschiktere locatie, Paradox wellicht?
Na de pauze stappen de vijf eveneens Britse heren van Maybeshewill het podium op. Het vijftal uit Leicester maakt een instrumentale post-rock met de nodige extra theatrale elementen als viool, cello en piano. Tel daar de nodige - bij vlagen erg stevige - gitaren bij op en je hebt een ideale mix voor een breed publiek die nog het meest doet denken aan de muziek van genregenoten als Mogwai en 65daysofstatic. De aanwezigen zijn getuige van een stevige set waarbij het beweeglijke Maybeshewill van meet af aan hard, strak en foutloos staat te spelen. Muzikaal springen ze zoals verwacht van de hak op de tak: op het ene moment worden je trommelvliezen gepijnigd, terwijl je nog geen tien seconden later naar een subtiel pianootje staat te luisteren.
Het blijft echter niet de hele set even spannend, na een dik half uur worden de breaks die je aanvankelijk nog op het verkeerde been wisten te zetten nogal voorspelbaar en verslapt de aandacht. Het is jammer dat Maybeshewill af en toe niet wat langer de tijd neemt om naar die geweldige geluidsexplosies toe te werken, de meeste nummers halen amper de vijf minuten terwijl er zo ontzettend veel in gebeurt. Het is dan ook typerend dat ondanks de ontzettend strakke set het optreden van Howard James Kenny veel meer blijft hangen dan dat van het hoofdprogramma, maar het was een fijne en diverse avond in 013.