Een uitverkochte zaal is in afwachting van de nacht. Op het podium verschijnt zo nu en dan licht. Het piept, kraakt en klotst. Geluiden van de nacht. Schimmen die over het podium bewegen. Eigenlijk is iedereen blij dat hij of zij niet alleen is. Dan klinkt een stem door een megafoon: “Here comes the night…”
Het is mooi om te horen hoe de machine, gebouwd door De Audiomachinist (Geert Jonkers) echt iets toevoegt aan de theatershow. Ook drummer Nicky Hustinx moet zich op zijn gemak voelen in de nacht. Hij slaat vandaag op alles wat in zijn buurt komt en krijgt zo geluid uit werkelijk elk decorstuk. Van jerrycan tot lantaarnpaal en van drumstel tot wasbord. Ook de nummers van eerdere albums krijgen hierdoor een andere uitstraling.
Alleskunner Henk-Jan Heuvelink, vandaag op basgitaar, gitaar en toetsen, heeft nog wel zijn kenmerkende glimlach, maar ook in zijn spel weerklinkt het duister. Elke keer als Marike Jager tussen de nummers door vertelt, halen we opgelucht adem. Dan is ze weer even één van ons en oogt ze kwetsbaar en verlegen.
Ook tijdens rustige nummers als ‘Like You’ en ‘Space’ is daar weer de andere kant van Marike Jager. Maar snel daarna neemt de nacht het weer over. Bijvoorbeeld bij ‘Traveller’, dat nog wel rustig opent. Of bij ‘Faster’ en ‘Don’t Erase Me’, nummers die op dit volume geschikt zijn voor een grotere zaal.
Tijdens de toegift, met ‘Honey Honey’ en ‘Keep Me Warm’ lijkt het alsof we gerust worden gesteld. Niks aan de hand. De nacht heeft ook zijn mooie kanten. Maar als we naar buiten lopen, kijken we goed om ons heen, terwijl we luisteren naar de nacht. Wij laten ons niet voor de gek houden, de nacht is verraderlijk. En wie weet wat Marike Jager nog meer voor ons in petto heeft…