Toegegeven, wanneer de band vanavond het podium betreedt, ogen de leden een tikje nerveus. Dat komt doordat men even moet wachten totdat de laptop van toetsenist Henry Hey is warmgelopen. Bepaald geen overbodig attribuut, want het groepsgeluid hangt in niet geringe mate op vreemde, digitaal vervormde geluiden. Na wat ongeduldig gewiebel is alles echter in orde en komt het viertal al gauw in zijn vertrouwde, ietwat nonchalante spelelement.
Die losse stemming wordt ongetwijfeld bevorderd door het feit dat Paradox dit keer als eindpunt fungeert van de voorjaarstour. Schijnbaar moeiteloos (hoewel, vooral meesterdrummer Keith Carlock gutst het zweet uit de poriën van zijn indrukwekkende trommelexercities) werken de virtuoze Amerikanen zich door twee sets, waarin humor en inventiviteit hand in hand gaan. Dankzij de moderne techniek hebben Hey en saxofonist Chris Cheek de beschikking over een schier eindeloos arsenaal aan klanken, waarbij Carlock en bassist/’spreekstalmeester’ Tim Lefebvre de boel ritmisch bij elkaar houden – of bij tijd en wijlen ook wel ontregelen.
Genretechnisch gesproken staat de band onmiskenbaar met één been in de jaren zeventig jazzrock, maar het andere mengt daar heel veel hedendaagse stromingen doorheen. Zo roert de ritmesectie naast een enkele malle referentie naar disco ook rustig even jungle aan, terwijl een zeldzame ballade (voor de drie dames in de zaal, zoals de bassist grapt) gevolgd wordt door een sterk opgebouwde, veelzijdige suite die in zijn effectief gebruik van dynamiek onwillekeurig iets weg heeft van postrock.
Het blijkt het einde van de reguliere set, maar onder luid gejuich van het in leeftijd opvallend gemixte publiek komt daar natuurlijk nog een energieke, uiteindelijk bijna naar metal neigende klapper achteraan, waarna Lefebvre met een brede grijns wat lage oerkreten in de microfoon slaakt. Een feestelijk slot van een wederom geslaagd bezoek van Rudder aan Paradox.