Kakkmaddafakka overtuigt met gemak in een goed gevulde 013

Noorse jonkies blijken na vol jaar touren nog steeds niet feestmoe

Juliën L'Ortye ,

De keren dat Kakkmaddafakka sinds het uitbrengen van debuutplaat Hest, begin vorig jaar, op Nederlands grondgebied speelde zijn inmiddels niet meer op twee handen te tellen. Paradiso, Rotown, Lowlands, Into The Great Wide Open, overal waren de jonkies van harte welkom. En terecht. Zo staat de plaat vol met intelligente staccato gitaarlijntjes en vreselijk catchy refreintjes. Het gezelschap heeft bovendien een liveshow in huis waar menig band nog wat van kan leren. In de kleine zaal van 013 blijkt dat de Noorse feesttrein die Kakkmaddafakka heet nog steeds op koers ligt.

Onder de begeleiding van een drum/cello-intro komt de acht(!) personen tellende groep het podium op. Een synchroon dansend achtergrondkoortje à la The Baseballs van drie man, een cellist, een drummer, twee gitaristen en een pianist. Op zoek naar een echte frontman kom je toch aardig bedrogen uit, gezien er continu iemand anders de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Dat klinkt niet altijd even verdienstelijk, vooral in het begin van de set is de nervositeit bij gitarist (en zanger) Axel ‘Axemax’ Vindenes duidelijk te merken. Hij geeft het ook eerlijk toe, zo is dit het begin van hun lentetournee en staan er wat nieuwe liedjes op het programma.

Al luisterend lijkt het erop dat het komende album, waar (als we de verhalen moeten geloven) vlijtig aan gewerkt wordt, wat volwassener gaat klinken. Minder springerig, tikkeltje serieuzer, maar zeker niet slecht. Verder wordt de setlist –natuurlijk- gevuld met haast alle nummers van de debuutplaat, waarbij de twee singles (‘Your Girl’ en ‘Restless’) toch voor de meeste feeststemming zorgen.

Het gaat vanavond niet allemaal vanzelf voor de Noren. Het is niet altijd even constant en dat merk je ook aan het publiek dat  wisselend reageert op hetgeen op het podium plaatsvindt. Is er het ene moment een ovationeel applaus voor een briljante interpretatie van Beyoncé’s ‘Halo’, even later wordt er wat mak gereageerd op –het toch behoorlijk sterke- ‘Is She’.
 
Met andere woorden: Tilburg lijkt gekomen voor een optreden lang feesten en hossen, maar komt zo nu en dan toch licht bedrogen uit. Dat zoiets geen slecht teken hoeft te zijn, bewijzen de twintigers met prima nieuwe liedjes en keurige uitvoeringen van wat minder uitbundige nummers. Het lijkt erop dat we voorlopig nog niet van Kakkmaddafakka af zijn, zolang er nog maar wat van die wilde haren overblijft.