Zelden trok het Tilburgse rockcafé zoveel publiek op leeftijd als deze avond, maar het is dan ook evenzeer een grote zeldzaamheid dat een band die in de jaren zestig is opgericht het Little Devil podium betreedt. En dan niet zomaar een band: alleen al zijn grote doorbraakalbum ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ uit 1968 vloog tot op heden meer dan dertig miljoen (!) keer over de toonbank.
Zoals je na een slordige veertig jaar kunt verwachten, kent het huidige Iron Butterfly wel een andere samenstelling dan in de gloriedagen, maar twee oudgedienden uit het revolutiejaar zijn er opvallend genoeg nog steeds bij: zanger/bassist Lee Dorman en drummer Ron Bushy – de man van de beruchte lange drumsolo. De eerste, inmiddels bijna zeventig, moet tegenwoordig op en van het podium geholpen worden, maar dat doet aan zijn levendigheid als muzikant en verteller (waarbij hij zich niet laat afleiden door de luide zoem die tussen nummers door opklinkt) niet af. De tweede lijkt überhaupt nauwelijks iets van zijn energie verloren te hebben en treft de vellen nog steeds ongenadig hard waar het nodig is.
De groep speelt zich vanavond door een klein maar prachtig repertoire van geestverruimende rock heen, variërend van de krachtige ode aan de groene kruidgebruiker ‘Stone Believer’ tot het stevige motorfietslied ‘Easy Rider’ (u weet wel, naar de film van Dennis Hopper). Met ‘Butterfly Bleu’ krijgt gitarist Charlie Marinkovich volop gelegenheid zijn doorvoelde, in blues gewortelde gitaarspel te etaleren, naast sterke solobijdrages van de andere bandleden. Het meest glorieuze moment voor het vierde bandlid, de van oorsprong Duitse toetsenist Martin Gerschwitz, komt echter wanneer hij in aanloop naar de onvermijdelijke afsluiter Bachs ‘Toccata En Fuga In D Mineur’ uitvoert, en daar nog heel goed mee wegkomt ook.
Dan wordt onder luid gejuich van de aanwezigen ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ ingezet, waarbij Marinkovich zowaar nog een vrolijke stunt uithaalt door tijdens zijn solo een ronde door de zaal te maken. Mag de lange jam die deze compositie in feite is op plaat misschien wat gedateerd klinken, in een live context komt deze uitstekend tot zijn recht en vormt een ongeëvenaard einde van de show. Die heeft alles bij elkaar genomen niet bijzonder lang geduurd, maar mag om reden van anciënniteit én muzikale kwaliteit gerust als legendarisch de Little Devil annalen in: ‘Iron Butterfly was here and kicked ass’ – dat kan niet elk rockcafeetje zeggen.