Wat het voorprogramma The Sidekicks nog duidelijk mist, heeft GEM in overvloed: energie. Frontman Maurits Westerik heeft van begin tot eind een grote grijns op zijn gezicht die - ondanks de slechte kwaliteit van het geluid - er niet vanaf te krijgen is. Openingsnummer 'Moving On' zet al gauw de toon en het gevarieerde publiek begint al snel te bewegen. 

De set wordt vervolgd met nummers van het nieuwste album, Hunters Go Hungry, een album dat vooral bestaat uit opzwepende popmuziek waarvan de liedjes stuk voor stuk knallers zijn. Het jammere is dat door de slechte techniek de stem van Maurits soms verstopt blijft achter het instrumentale geweld. Naarmate het optreden vordert wordt het geluid beter en komen de vocalen beter tot uiting, met als resultaat dat de geweldige stem van Westerik nu wél goed hoorbaar is. 

Na een uur vol knallers, is er plots een ommekeer in het optreden. De set gaat van frisse popnummers naar enkele zweverige klanken. Het eindigt uiteindelijk in een groot spektakel, waarbij de stem van de zanger door de Kleine Zaal van 013 schalt. Een tintelende sfeer is een feit en het publiek kan geen genoeg van de band krijgen. Ze krijgt vanzelfsprekend dan ook een toegift, waarbij Westerik in zijn uppie met een gitaar ten tonele verschijnt. Hij speelt nog een cover van The Band en sluit het optreden af met een eigen nummer. 

Ondanks de slechte geluidsmix weet GEM zich opnieuw neer te zetten als uitstekende liveband, iets dat voor een groot deel op het conto van het charisma van de frontman kan worden geschreven. Het is vanavond een soort herintroductie; nu maar hopen dat het succes ze in het vervolg wel toekomt.