Epica geeft 'My super sweet' albumpresentatie

Nu-metal herleeft met Stream Of Passion

Linda van Loon ,

Tien jaar nadat Epica voor het eerst in 013 te zien was als voorprogramma van Anathema, gaven ze vrijdag voor een uitverkochte Grote Zaal de albumpresentatie van alweer hun zesde album 'Requiem For The Indifferent'. Als opwarmer hadden ze genregenoten Stream Of Passion geregeld.

STREAM OF PASSION
Veel bands die zich vroeger bezighielden met gothicmetal zijn geëvolueerd naar femal fronted rock of hebben de zwierige jurken helemaal aan de wilgen gehangen. Stream Of Passion is hierin een uitzondering. De band met de uit Mexico afkomstige zangeres Marcela Bovio kiest ervoor om juist de nadruk te leggen op het metalgedeelte. Hierdoor waan je je weer even in de goede oude jaren negentig van de nu-metal met hoge vrouwenzang.
 
Marcela heeft een prachtige stem, maar deze valt vanavond helaas weg tegen het gitaargeweld van de rest van de band. Jammer, want met een achtergrondzangeres was dit probleem snel opgelost. Echter mag dit de pret totaal niet drukken: Stream Of Passion zet een show neer waarmee ze bewijzen dat het nu-metal geluid ook nog van nu is.
EPICA
Bij een nieuw album hoort ook een nieuwe look, moet Epica gedacht hebben. 'Epica 2.0' noemen de bandleden het zelf. Een futuristische dis topische podiumaankleding met lampen aan lange, zilverkleurige, flexibele armen die lijken op camera's, zoekend naar beweging. De kleding van zangeres Simone Simons is een combinatie van leder en zilverkleurige details, afgemaakt met veren. De eerste paar nummers loopt ze wat ongemakkelijk over het podium in haar rare pakje, maar na zich te hebben verkleed gaat zij ook wat meer los.
 
De rest van de band geeft meteen vol gas met de nieuwe nummers, die allemaal wat killer en minder bombastisch klinken dan het oude werk. Gelukkig is er ook oud werk, want in deze twee uur durende set komt de hele nieuwe plaat voorbij evenals klassiekers van vorige platen.
 
Als kers op de taart zijn er nog de nodige special effects om accenten aan te brengen in de muziek, maar ook om het geheel een feestelijke aankleding te geven. We hebben het hier immers wel over een speciale gebeurtenis, een albumpresentatie. Echter heeft het vanavond meer weg van 'My Super Sweet 16' qua hoeveelheid.
 
Het blijft maar doorgaan, niet alleen vuur, rook en zilveren snippers maar ook heuse buikdanseressen worden uit de kast getoverd. Hierdoor is het 'wow'-effect al snel verdwenen en gaan de toeters en bellen snel vervelen.
 
Dit is het enige minpuntje van de avond want Epica is in topvorm en met hun nieuwe geluid kunnen ze nog tien jaar mee. De vraag rijst hoe ze deze avond ooit kunnen overtreffen? Gewoon op z'n Super Sweet 16's met een opkomst op een olifant.