De opkomst van de band drukt al gelijk een stempel op het optreden. Zoals het hoort in Stage01, wurmen de bandleden zich bepakt met een hoop blikjes van de lokale brouwerij door het publiek richting het podium. Eenmaal op het podium krijgt het publiek de gelegenheid om frontman, blikvanger en fulltime rocker John Joseph McCauley III voor het eerst te aanschouwen. McCauley is de ultieme frontman voor zijn eigen band, vandaag voor het eerst in tijden (naar eigen zeggen) geen kater, weinig stijlvol gekleed, ongewassen haren, petje op en voor de gelegenheid een iets minder prominent aanwezige pornosnor.
McCauley & Co trappen vanavond af met 'The Bump' van het laatste album 'Divine Providence', een typisch Deer Tick-nummer dat volop ruimte biedt aan de prachtige, doorleefde stem van McCauley en bovendien een fijne country vibe en een pakkende tekst ("We’re full grown men, but we act like kids") heeft. Wat volgt is een set die voornamelijk put uit het materiaal van 'Divine Providence', een album dat meer en meer richting punk gaat en minder plaats biedt aan gevoelige 'tearjerkers'. Op zich totaal geen probleem, want het laatste album bevat genoeg materiaal dat ook live moeiteloos overeind blijft als 'Main Street', 'Funny Word' (incluis zoenende bandleden) en hoogtepuntje 'Something To Brag About'.
Het is alleen jammer dat de band vanavond niet de moeite neemt om tijdens de minder stevige nummers van eerdere albums de teugels even flink aan te trekken. 'Ashamed' wordt gebracht in een vunzige pianoversie die zo gedraaid kan worden bij de plaatselijke paaldansvereniging en 'These Old Shoes' wordt er doorheen gejaagd alsof de duivel hen op de hielen zit. Dit is jammer omdat er veel meer in die nummers zit en de band een uitgelezen kans laat liggen om te tonen hoe divers het oeuvre van Deer Tick wel niet is. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: ballad 'Christ Jesus' wordt met minstens zoveel overgave en gevoel voor dramatiek gespeeld als de versie van het album 'The Black Dirt Session' en in de vorm van verzoekje 'Goodbye, Dear Friend' krijgen we zowaar nog een ultiem kippenvelmoment, al rekende het borrelpubliek achterin de zaal daar duidelijk niet meer op.
Na dik vijf kwartier recalcitrante countryrock 'n roll en een uitnodiging om vooral mee te gaan drinken vanavond tikt drummer Dennis Ryan voor een laatste maal af. Wat volgt is een laatste hoogtepunt in de vorm van 'Let’s All Go To The Bar' ("I don’t care if you puke in my ride, let’s all go to the bar!") waarbij McCauley himself de laatste noten van zijn gitaar speelt met zijn jonge heer. Een beeld dat illustratief is voor het gehele optreden: even geniaal als clownesk.