Beth Hart bij vlagen imponerend tijdens exclusieve show in 013

Matig ontvangen albums deren de rockdiva allerminst

Juliën L'Ortye ,

Er zijn weinig artiesten die zoveel bezieling in hun muziek kunnen leggen als Beth Hart. Mocht dat na enkele luisterbeurten van haar vijf schijfjes nog niet duidelijk zijn, dan kunnen we dat na vanavond, met haar exclusieve optreden in 013, wel concluderen. Dat de Amerikaanse rockdiva een strot heeft waar menig zangeres niets dan jaloers op kan zijn, konden we ook al op die – veelal matig ontvangen – platen horen. Het zegt genoeg over de aparte loop van haar carrière, dat ze een groot deel van haar bekendheid te danken heeft aan haar bijdrage aan Beverly Hills, 90210.

Misschien dat die merkwaardige carrièrewending(en) ook te wijten vallen aan haar hardnekkige alcoholverslaving, waar ze een klein decennium geleden mee te maken kreeg en waar ze tegenwoordig zo nu en dan tegen vecht. Van die problemen zie je vanavond maar één ding terug: de onwaarschijnlijke kracht die achter haar stem zit. Ze opent vanavond in haar eentje, achter haar piano, met ‘My California’. Hoe merkwaardig ook, komt het nummer veel sterker over zonder de drums en de gitaren, iets dat we later op de avond vaker tegenkomen.

Desalniettemin kan Hart rekenen op een sterke band, een band met een gezicht. Zo is er veel ruimte weggelegd voor de benjamin van het gezelschap, de jonge gitarist (wiens naam onvindbaar is op de interwebs) die de ene na de andere gitaarsolo op de volle Dommelsch Zaal afvuurt. Wanneer ze even later weer achter de door haar zo geliefde piano plaatsneemt en de eerste tonen van ‘Good As It Gets’ aan slaat, horen we weer met wat voor bewonderenswaardige artieste we vanavond te maken hebben. De rauwe, doorleefde rock ‘n’ roll-stem en de energieke performance, die ondanks een lichte schijt-aan-alles-mentaliteit, ontzettend gemeend en puur overkomt.

Iets na kwart over tien lijkt het gedaan met de pret en nemen de Amerikaanse en haar vierkoppige band afscheid van Tilburg. En waar gebruikelijkerwijs een toegift van een minuut of vijftien volgt, is Beth Hart in het vervolg van het optreden niet meer van het podium weg te slaan. Dat is maar goed ook, want even later volgt er een fantastische versie van Brook Benton’s ‘I’ll Take Care Of You’, komt Tom Waits voorbij in de vorm van ‘Chocolate Jesus’, twee covers die ze zich helemaal eigen weet te maken. Na ‘L.A. Song’ en nog een reeks andere nummers – we zijn ondertussen drie kwartier verder – lijkt het optreden dan toch een einde te kennen, maar dat is niet helemaal naar de zin van Hart, zo blijkt.
 
Nadat zij en haar band afscheid hebben genomen, komt ze nog even terug om zich te verontschuldigen voor het feit dat ze niet langer mogen blijven. Haar gebeden worden verhoord: er mag toch nog één nummer gedaan worden. En zo loopt de 013 na een dikke twee uur rock, blues, jazz en zelfs een beetje gospel leeg met tevreden en blije gezichten. Beth Hart kan het nog steeds.