Trash Humpers, de meest recente film van indie-regisseur Harmony Korine, is een serie willekeurige VHS-beelden van drie bejaarde viespeuken in Nashville die een affiniteit delen voor -inderdaad- Kliko’s neuken. Tijdens Incubate 2011 wordt Trash Humpers in de Filmfoyer vertoont.

Daar raak ik aan de praat met Han de L’Ecluse, filmvertoner van beroep. Hij vertelt dat hij Trash Humpers tweemaal eerder in Breda heeft laten zien. Om het kwartier liepen er mensen de zaal uit en beide keren was het leeg voor het einde van de film. Harmony Korine won met Trash Humpers weliswaar de hoofdprijs tijdens het Copenhagen International Documentary Festival (CPH:DOX), dit is duidelijk geen film voor de mainstream. Recensies lopen uiteen van ‘pleeborstelcinema’ tot ‘impressionistisch meesterwerk’...maar dan ook helemaal NIETS er tussenin. Of je Korines oeuvre nu idoliseert of veracht, spraakmakend is het sowieso. Daarom is Trash Humpers een logische filmkeuze voor Incubate.

De eerste beelden winden er geen doekjes om. Afvalbakken worden gebatst, poppen worden stukgehamerd, rolstoelen worden bespoten, tv-toestellen worden gesloopt. Tijdens een sequentie worden zelfs pannenkoeken geconsumeert met zeep. De figuranten -waaronder een bijna onherkenbare Korine zelf- lijken de scénes vooral te improviseren. Het ongeregelde vandalisme en clownerie werken bij sommige bezoekers op de lachspieren. De meeste bezoekers staren naar het projectiescherm met een combinatie van verwondering, gêne en afschuw. Na 13 minuten is bij een jong koppel de maat al vol.

Korine zei in een interview dat het gebruik van korrelige VHS beelden de film een sinistere sfeer gaf. Het is desondanks opmerkelijk dat de afkeer van de meeste kijkers zo sterk is: bij de YouTube generatie van tegenwoordig is het toch gangbaar om willekeurige nonsens in slechte beeldkwaliteit te appreciëren? De meest voor de hand liggende verklaring heeft misschien te maken met selectie. Door willekeurig een serie controversiële, weerzinwekkende beelden te tonen ontneemt Korine de mogelijkheid weg te zappen. De bezoeker wordt schijnbaar onophoudelijk getormenteerd met de anarchistische branie van de figuranten, die bijna een soort groteske karikatuur van de redneck-subcultuur belichamen.

Over het uiteindelijke mikpunt van Trash Humpers valt te betwisten. Misschien wil Harmony Korine als provocateur pur sang kijken in hoeverre de grens tussen performancekunst en idioterie kan vervagen. Misschien is het een statement om filmcritici achter hun eigen staart te laten rennen, puur voor zijn eigen amusement. Mijn persoonlijke opinie staat in ieder geval vast: Trash Humpers creëert enorme aftakeling voor elk zintuigelijk orgaan. Na een half uur ben ik gezien, puur uit angst dat dit cinematografische gedrocht de volgende ochtend op mijn netvliezen staat gebrand. Punt.