Na afloop van mijn interview met This Routine Is Hell kijkt vocalist Noam mij met licht sadistische grijns na.“Als de recensie kut is, slaan wij je verrot!”, knipoogt hij. Gelukkig doet de band vanmiddag zijn uiterste best mij een dergelijk lot te besparen.

CONCERT
This Routine Is Hell, Hall of Fame, zaterdag 17 september.

MUZIEK
Explosieve post-hardcore band, gekenmerkt door plotse tempowisselingen en onheilspelende gitaarpartijen. Plus een bezeten zanger die het podium gebruikt als zeepdoos.

PLUS
This Routine Is Hell speelt met fiere urgentie, alsof de apocalyps nadert. Dit is een band met een duidelijke missie: de Hall of Fame compleet in vuur en vlam zetten. Als Noam niet als een primitief alphamannetje op het podium klautert, laat hij de moshende fans vooraan de songteksten meeschreeuwen. Tussen de nummers door geeft hij inspirerende speeches over je passies naleven om zo niet toe te geven aan het ‘instituut waar iedereen deel van uitmaakt.’ Ook prijst hij de DIY-insteek van Incubate de hemel in, tot aan het veganistische menu van de catering toe. Het publiek applaudiseert vervolgens goedkeurend.

MIN
Noams ankedotes halen de vaart en het momentum een beetje eruit. De songteksten zijn zo goed als onverstaanbaar: het is hardcore, in dat genre is dit zo’n beetje de normaalste zaak van de wereld.

CONCLUSIE
This Routine Is Hell wil het publiek niet alleen opjagen, maar ook laten weten waar ze voor staan. Fuck het instituut en eet elke dag braaf je groenten. ‘And knowing is half the battle!’


CIJFER
8