Safari Park: Buurthuisbandje met potentie

Ondanks zeer slordig optreden ook goede dingen te horen in Weemoed

Freek Verhulst ,

Drie mannen uit Portsmouth, gewapend met drum, gitaar, bas en een Brits accent; het lijkt het recept voor een ouderwets avondje gelikte britpop. Café Weemoed is vanavond echter het decor van wat nog het meest lijkt op een middelbare schoolproject van drie leerlingen die eigenlijk liever aan de bar naar decolletés hadden staan staren.

Ondanks zeer slordig optreden ook goede dingen te horen in Weemoed

Drie mannen uit Portsmouth, gewapend met drum, gitaar, bas en een Brits accent; het lijkt het recept voor een ouderwets avondje gelikte britpop. Café Weemoed is vanavond echter het decor van wat nog het meest lijkt op een middelbare schoolproject van drie leerlingen die eigenlijk liever aan de bar naar decolletés hadden staan staren.

CONCERT
Safari Park, Weemoed, 17 september

MUZIEK
Galmende vocalen, catchy riffjes, spannende bridges; bij vlagen is het allemaal aanwezig. Af en toe dringt de vergelijking met Smashing Pumpkins zich aan als het gaat om de sfeer van de nummers, maar dat is maar zeer zelden tijdens de drie kwartier durende set.

PLUS
Potentie heeft de groep absoluut. Met name het vierde nummer in de setlijst is een verademing. Een intro met een Two Door Cinema Club-achtig gitaarriffje, een Radiohead-achtige bridge en een zeer fijne opbouw. Jammer is wel dat de zang absoluut niet tot zijn recht komt.

MIN
En dat gebeurt helaas wel vaker. Eigenlijk constant. Het publiek krijgt vooral heel veel hi-hat en gitaar te horen. Slecht geluid is tot op zekere hoogte inherent aan een kleine ruimte, maar het is zeker niet onmogelijk om in Café Weemoed een luisterbaar optreden neer te zetten. Daar komt nog eens bij dat de groep driemaal een nummer onderbreekt, waarvan tweemaal omdat gitarist en/of bassist hun instrument niet goed hebben gestemd. De eerste drie nummers bevatten nauwelijks dynamiek, waardoor ook een spanningsboog achterwege blijft. Naar het einde van de set toe komt daar wel verbetering in, maar goed wordt het nooit. Dat de toch al onzeker ogende bassist/zanger en de drummer de songteksten van respectievelijk papier en laptop oplezen, is bovendien een doodzonde. Hoogtepunt van het optreden is de drummer die aan het eind van het aan Klaus Beyer opgedragen laatste nummer achter zijn kit vandaan springt om al breakdancend over de vloer te gaan.

CONCLUSIE
Safari Park heeft nog een hele lange weg te gaan, maar het materiaal is er. Dan moet er voortaan echter wel fatsoenlijk gesoundcheckt worden en moet het geheel vele malen strakker.

CIJFER
4+