Als singer-songwriter Puzzle Muteson het podium op komt, zijn er hier en daar nog lege stoelen in de Paradox. Hoewel er steeds meer mensen de zaal binnensluipen tijdens het concert, is dit beeld tekenend voor de Brit, die met zijn ‘niet lullen, maar spelen’-aanpak een mooi, maar wat eenzijdig optreden neerzet.

CONCERT
Puzzle Muteson, Paradox, donderdag 15 september

MUZIEK
Puzzle Muteson, echte naam Terry Magson, weet met zijn Neil Young-achtige gitaarmuziek een reeks prachtige liedjes neer te zetten waarbij je je in een zonnig zuid-Engels weiland waant. Muziek voor een speciaalbiertje; het voelt bijna barbaars om met een standaard pintje in de hand te luisteren naar zijn broze zang en minimalistische gitaarspel.

PLUS
De sociale vervreemding van Muteson maakt het makkelijk om van hem gecharmeerd te raken. In tegenstelling tot labelmaatje Sam Amidon, die later op de dag in Paradox staat, zegt hij weinig tussen de nummers door en eindigt het concert met een ongemakkelijke ‘thanks so much for your patience’, wat het (tot dan toe) koele publiek ontdooit. Hij maakt wat kleine foutjes op de gitaar, maar pikt dan zonder blikken of blozen het nummer weer op.

MIN
Een optreden van drie kwartier blijkt veel te lang voor de singer-songwriter - en met hem een groot deel van het publiek, dat openlijk begint weg te dommelen op de zachte tonen van zijn stem. In nummers als En Garde verheft hij zijn stem en weet zo de aandacht weer op zich te vestigen, maar de klapstoeltjes waar we op zitten blijken na een half uur verbazingwekkend comfortabel. De keuze voor een seated show zorgt voor een duidelijke artiest-publiek scheidslijn. Jammer, want Muteson had wel wat publieke steun kunnen gebruiken.

CONCLUSIE
Zijn prachtige liedjes en een charmante klunzigheid slepen je door dit concert heen, maar het Coldplay-gevoel van ‘Is dit één lang nummer of lijkt alles gewoon op elkaar?’ weet Puzzle Muteson niet van zich af te schudden. Daardoor duurt drie kwartier ineens heel lang.

CIJFER
6+