Anticlimax bij rammelend The Fall

Legendarische punkers vallen door de mand

Mathijs Nicolai ,

Terwijl EMA zojuist in de kleine zaal van 013 een fantastisch optreden heeft afgeserveerd loop ik met gezonde spanning naar de Dommelsch Zaal voor The Fall. Hoe kan je een legendarisch festival het beste afsluiten? Met een legendarische band? Met The Fall lijkt de organisatie op voorhand goud in handen te hebben, al snel blijkt echt dat The Fall vergane glorie is en gaat een groot deel van het toegestroomde publiek voortijdig huiswaarts.

Legendarische punkers vallen door de mand

Terwijl EMA zojuist in de kleine zaal van 013 een fantastisch optreden heeft afgeserveerd loop ik met gezonde spanning naar de Dommelsch Zaal voor The Fall. Hoe kan je een legendarisch festival het beste afsluiten? Met een legendarische band? Met The Fall lijkt de organisatie op voorhand goud in handen te hebben, al snel blijkt echt dat The Fall vergane glorie is en gaat een groot deel van het toegestroomde publiek voortijdig huiswaarts.

CONCERT
The Fall, 013, Dommelsch Zaal, zondag 18 september

MUZIEK
The Fall timmert al sinds 1977 aan de weg en heeft sindsdien zo’n 80 (!) albums uitgebracht waarvan een kleine dertig studioalbums. De band maakt typische jaren '80 punk, korte songs met een hoofdrol voor gitaar en agressief ‘gezongen’ teksten. Het middelpunt van The Fall is Mark E Smith, een oude Engelse punker met een respectabele staat van dienst, die bovendien anno 2011 het enige originele bandlid is. Dat hij op zaterdag al met een halve liter Schneider Weisse op het terras van Kafee ’t Buitenbeetje is gespot onderschrijft deze respectabele status eens temeer.

PLUS
De ambiance vooraf is geweldig. Dit jaar maakt Incubate voor het eerst gebruik van de grote zaal van 013; een grote band op het podium en een volle zaal zijn het levende bewijs van de enorme groei die het festival heeft doorgemaakt in de laatste jaren. Je moet bovendien constateren dat er een onwijs strakke band om de 54-jarige Brit heen is gebouwd. De toetseniste blijft wat op de vlakte, maar de rest is, in positieve zin, erg nadrukkelijk aanwezig.

MIN
Mark E. Smith mag qua uitstraling misschien een ultieme baas zijn, maar zodra hij zijn strot open trekt, gaan je nekharen overeind staan. Nu staat hij sowieso niet bekend om een gouden keeltje, maar vanavond valt het best te vergelijken met dronkemansgelal dat zo nu en dan zelfs in twee microfoons tegelijk wordt gekermd. Het massaal toegestroomde publiek staat voornamelijk aapjes te kijken of vraagt zich af wat hier in eigenlijk aan de gang is. Het feit dat er wat enthousiastelingen vooraan staan en er zo nu en dan een klein pitje ontstaat, kan de wat gezapige sfeer niet gladstrijken.

CONCLUSIE
The Fall faalt als afsluiter van Incubate 2011.

CIJFER
4-