A Grave With No Name verdient een schoen in haar gezicht

Britten beter af zonder stemloze zanger

Bas van Duren ,

Bij de naam 'A Grave With No Name' zou je snel denken aan diepzwarte grafmetalmuziek. Metal is het niet, grafmuziek wel degelijk. Het vak van de drie levensmoede Britten die met hun kop en kleding nog in de jaren negentig zitten is fuzzed-up indierock spelen waarbij geen lach van af kan.

Hun naam is een grap; ze willen de spot drijven met de namen die emo-bands gebruiken. Na het zien van hun concert in Cul de Sac is het een wonder te noemen dat deze heren over enige vorm van humor beschikken.

Britten beter af zonder stemloze zanger

Bij de naam 'A Grave With No Name' zou je snel denken aan diepzwarte grafmetalmuziek. Metal is het niet, grafmuziek wel degelijk. Het vak van de drie levensmoede Britten die met hun kop en kleding nog in de jaren negentig zitten is fuzzed-up indierock spelen waarbij geen lach van af kan.

Hun naam is een grap; ze willen de spot drijven met de namen die emo-bands gebruiken. Na het zien van hun concert in Cul de Sac is het een wonder te noemen dat deze heren over enige vorm van humor beschikken.

CONCERT
A Grave With No Name, Cul de Sac, zondag 18 september

MUZIEK
Nonchalante indierock met forse lagen feedback. Generatiegenoot van bands als Waves, Vaccines en alles dat graag herriepop maakt.

PLUS
Wie de moeite neemt om aandachtig te luisteren hoort goed geschreven popsongs met feedbackmomenten op de juiste plaats. Vooral het afsluitende nummer zou een pareltje kunnen zijn in het aanbod van bands die de afgelopen twee jaar zwaar hebben lopen putten uit de catalogus van shoegazend Engeland van begin jaren negentig.

MIN
En daarmee is meteen het eerste punt gemaakt van kritiek op A Grave With No Name. Ze halen geen inspiratie uit de jaren negentig; het zíjn de jaren negentig. De enorm verveelde blik van de bassist, de grunge-outfit (cap, spijkerbloes, strakke jeans met identieke kleur) van de zanger en een drummer die niet is uitgekozen vanwege zijn drumkwaliteiten. Hij beperkt zich tot bot geram zoals Maureen Tucker van The Velvet Underground en drumt steevast uit zijn armen in plaats van uit zijn polsen.

De zanger verontschuldigd zich: een paar dagen geleden was hij zijn stem kwijtgeraakt en dat is te merken. 'Vals' is een understatement: als er krolse katten in de buurt waren, dan hadden ze zich in de Cul verzameld.

CONCLUSIE
En evenals krolse katten verdient A Grave With No Name een schoen in haar gezicht. Als je als band dan toch besluit om op te treden met een zanger die totaal niet bij stem is, doe het dan instrumentaal. Alleen het laatste nummer – waarin de zanger een stuk minder zingt – verzacht het leed.

CIJFER
5-