Een concert is misschien niet het beste woord om de dinsdagavond in een uitverkochte Dommelsch Zaal gaande te beschrijven. Het was meer een happening of evenement, voor sommigen zelfs een ware bedevaart. Hoe het ook zij, zanger en gitarist Leto genoot van alle aandacht en de aandachtgevers genoten op hun beurt zo mogelijk nog meer van hem. Het feit dat zijn gitaarspel niet altijd optimaal was, hij ontzaglijk veel lyrics aan de zaal overliet, niet alle noten haalde en belachelijk veel tijd liet tussen nummers, leek weinigen te deren.

Vanaf stipt half acht (morgen is het immers weer een gewone schooldag) plukt voorprogramma MakeBelieve de vruchten van de dagen, weken en soms maandenlang opgebouwde spanning van de vele tieners in de zaal. Ze hebben door hun opwinding heel wat liefde te geven en de sympathieke Groningse poprockers valt dan ook niet onverdiend veel applaus ten deel. In ruil voor de warmte van het gewillige publiek, slingert de band een groot aantal glowsticks de zaal in. Een overigens tamelijk overbodige actie daar het aantal bezoekers uitgerust met deze lichtgevende bandjes toch al bijzonder hoog was.

De zwijgende zanger. Het klinkt als een titel van de in een ver verleden alleraardigste stripreeks Suske en Wiske, maar het is een karakterisering van de buitengewoon pedante Leto. Vanaf het eerste nummer vraagt hij het publiek namelijk meermaals mee te zingen om vervolgens zelf te gaan paljassen. Dit zal hij de rest van het optreden nog vervelend vaak doen, alsof hij de teksten niet goed kent of bang is door de muzikale mand te vallen. Het zeer volgzame en maar wat graag hele refreinen aanheffende publiek kan zich er echter niet aan storen.

De als nogal eentonige emorock typeerbare muziek komt ietwat tot afwisseling als Leto een akoestische gitaar ter hand neemt en een tweetal wat rustiger composities brengt. Vervolgens komt de avond tot minutenlange stilstand als hij zich naar het midden van de zaal bij de technici begeeft om daar een paar nummers te zingen en spelen. Ten minste, als hij niet steeds onderbroken wordt door zichzelf en zijn grappig bedoelde opmerkingen met veel gevloek (Leto is ondanks zijn 38 lentes een echte rocker). Na een muziekloos kwartier begint de frontman Lady Gaga-cover 'Bad Romance', gevolgd door 'The Story', waarin hij tot grote hilariteit van de complete zaal overduidelijk een verkeerde noot aanslaat.

Zoals gebruikelijk is 'Kings and Queens' de afsluiter en worden er tientallen tieners het podium op gehesen. De roadies duwen ze de goede richting in terwijl tot diep in de zaal smachtende meisjeshanden de lucht in zijn gestoken in de ijdele hoop dat held Leto ze naar zich toe zal halen. Na een minutendurend selectieproces geleid door de leadzanger van de Amerikaanse band met een schrijnend onprofessionele attitude, kan er dan eindelijk begonnen worden met hetgeen dat voor apotheose moet doorgaan. Een beklagenswaardige roadie heeft de taak om in een bespottelijke houding met zijn armen gespreid bassist Tim Kelleher te beschermen tegen de twee dozijn fans die naar alle waarschijnlijkheid hun meest gelukzalige moment van 2010 beleven. Een vorm van oprecht beleefde grote vreugde die ook in de zaal door velen ervaren wordt. En alle kritiek in de wereld doet daar helemaal niets aan af.