Het Hoogeveense Trashfest moest dit jaar helaas worden afgelast, maar drie harde en vuige Amerikaanse bands die daar zouden spelen, konden gelukkig nog terecht in Little Devil. Aangevuld met lokale trots Anaphylactic Shock zorgden ze voor een heerlijk rauwe avond.

ANAPHYLACTIC SHOCK
De mannen van Anaphylactic Shock openen vandaag het feest, wat ook niet hoeft te verbazen: bassist Frank Kimenai heeft deze avond immers georganiseerd en bovendien vormt de donkere muzikale uithoek waarin deze groep zich begeeft ook het terrein van de overige bands. Zoals we van dit viertal gewend zijn, worden we getrakteerd op een stevige pot vaak trage, soms iets rappere, maar altijd onverminderd intense doomcore. De boosaardige blikken en het getergde geschreeuw van frontbeest Michiel Eikenaar maken het plaatje af en het reeds talrijk aanwezige publiek weet het allemaal op waarde te schatten, evenwel zonder veel activiteit te ontplooien.

SAVIOURS
Dat is bij het daaropvolgende Saviours wel anders. Dit uit Californië afkomstige langharige tuig is vanavond een beetje de vreemde eend in de bijt, met een groepsgeluid dat behoorlijk afwijkt van de Southern Lord gerelateerde smerige klanken van de laatste acts. Hoewel dit fijne combo zichzelf als heavy metal band beschouwt, moet je bij beluistering van hun technische thrash toch vooral aan het prille Metallica denken. Het publiek lust echter wel pap van dit met veel enthousiasme gebrachte, strakke gitaargeweld, want het gaat vooral op het eind stevig uit zijn dak. Terecht, want dit is misschien wel het meest bevredigende optreden van de avond.

BLACK COBRA
Het tweetal dat zich Black Cobra noemt, komt uit dezelfde Amerikaanse staat als de vorige groep en is ook niet vies van veel haar, maar houdt er een heel wat grover en directer muzikale aanpak op na. Veel log geram op drums en gitaar zorgt voor een loodzwaar geluid dat als een betonblok over het publiek wordt uitgerold. Blijkbaar kan het elektriciteitsstelsel zoveel subtiliteit niet aan en even wordt de achterzaal van Little Devil dan ook in het duister gehuld. Dat probleem wordt echter al snel verholpen, waarna deze tweepersoons moloch weer verder kan razen. Bijzonder divers is de auditieve aanval van deze heren niet, maar daarom niet minder effectief en voordat de verveling toeslaat, houdt men het wijselijk voor gezien.

WEEDEATER
Met Weedeater belanden we vervolgens aan de oostkant van de Verenigde Staten, maar dan wel duidelijk het zuidelijke deel ervan. De drie smerige lieden die deze doombende vormen, zouden zo uit een trailer ontsnapt kunnen zijn en daarbij is het zonder twijfel de onverbiddelijk fel op hun bol schijnende zuidelijke zon geweest, die hen ertoe gebracht heeft hun tegelijkertijd lome en woeste metal te gaan produceren (nou ja, dat en een geweldige consumptie van eigenaardige kruiden natuurlijk). Met zijn onmiskenbaar maniakale oogopslag en verwilderde uiterlijk zet vooral zanger/brulboei en bassist Dixie Dave deze theorie kracht bij, maar ook het verwoede spel van de beide andere bandleden vormt er een onmiskenbare bevestiging van. De aanwezigen genieten zichtbaar van het hoor- en schouwspel en zijn niet te beroerd met wat hoofdschudden en geknuffel aan de feestvreugde bij te dragen. Een geslaagd einde van een prettig ruig partijtje.