Met de tweede show van zijn See The Sun tour in Nederland betrad Pete Murray woensdagavond het podium van de Dommelsch Zaal in 013. Een middelmatig optreden met weinig spectaculaire wendingen. De nog vrij onbekende Benjamin Winter verraste het publiek met zijn intieme, minimalistische performance. BENJAMIN WINTER Benjamin Winter, een naam die velen aan het begin van dit concert niets zegt, maar die menigeen nog lang in het geheugen zal blijven. De Amerikaanse singer-songwriter verrast 013 met zijn melancholische doch semi-opgewekte nummers. Winter, die al een tijdje in Nederland woont, startte na zes jaar gespeeld te hebben in Sisera Fell zijn eigen soloproject. Hij stond onder andere in het voorprogramma van Arcade Fire en is deze maand de vaste support act van Pete Murray, die op vier plaatsen in Nederland zijn See The Sun tour doet. Samen met cellist Jonas Pap en drummer Jeroen Ligter zet Benjamin vanavond een intieme performance neer. In alles doet dit optreden denken aan Damien Rice; het minimalisme, de cello, de melancholie en de diepzinnige teksten op enigszins vrolijke melodieën. Winter verovert in een snel tempo de harten van de Tilburgers. Aan het eind van zijn optreden kan hij niet ophouden met zeggen hoe geweldig hij het publiek vindt en hoe erg hij heeft genoten. Dat laatste geldt ook voor ons. PETE MURRAY Het Pete Murray trio begint de avond erg rustig. Murray en zijn gitarist en drummer lijken even op gang te moeten komen, maar dat duurt wel erg lang. Tot de helft van zijn set kabbelt het een beetje aan en lijken alle nummers op elkaar, simpele John Mayer-achtige liedjes. De bassist en drummer voegen tot dat moment nog niet veel toe en Murray lijkt weinig interactie te hebben met het publiek. Na de hit So Beautiful van zijn eerste album Feeler komt er eindelijk wat schot in het optreden. De drummer speelt fantastische solo's, er komen meer liedjes van Feeler voorbij, Murray laat het publiek meezingen bij Bail Me Out én hij belooft dat als hij meer dan vijf fouten maakt hij zijn blouse uittrekt. Dat laatste zorgt natuurlijk voor grote opwinding bij het vrouwelijk publiek. Als Murray na enkele nummers meedeelt dat hij het erg warm heeft en zijn blouse uit gaat trekken, zijn de dames niet meer te houden, maar een grote teleurstelling voor hen: Pete Murray heeft onder zijn blouse nog een felblauw T-shirt aan. Hoe voorspelbaar... Als toegift geeft het trio een extra dimensie aan het nogal zeverige nummer Freedom, dat Murray oorspronkelijk in zijn eentje speelt. Het publiek krijgt nog een geweldige drumsolo toegeworpen en daarna stroomt de zaal leeg, op weg naar de garderobe waar Murray na zijn optreden komt signeren. Pete Murray was de derde grote singer-wongwriter die 013 dit jaar aandoet. Daar waar Damien Rice eerder een mirakel bracht en Amos Lee een debakel, valt Pete Murray in de veilige middenmoot.