013 was zondagmiddag het podium voor de hardcorehelden uit de jaren ‘90. Justice, No Turning Back, Waterdown en natuurlijk Gorilla Biscuits lieten hun kunsten zien. Ondanks de lage opkomst (ruim 300 mensen) was het toch een groot feest. JUSTICE De Belgische band Justice bijt het spits af. Hun album Escapades is net vers van de pers en de heren krijgen gelijk een kans zich te presenteren aan de hardcorescene in Tilburg. Joost mag weten wat er in de sapjes van de heren heeft gezeten backstage, maar de zanger maakt erg goed gebruik van de oppervlakte van het podium. Als een kleine ‘hardcore Mick Jagger’ stuitert hij het podium over. Terwijl de jongens met veel overgave spelen, krijgen ze het wat 'oudere' publiek maar niet goed op gang, maar het is dan ook zondag. De vele breaks en tempowisselingen die bij deze muziekstroming horen lopen bijna allemaal gesmeerd en de heren leveren voor een zondagmiddag een nette set af. Zo, de kop is er af. NO TURNING BACK Dan is het de beurt het Brabantse No Turning Back. Wat gelijk opvalt is het verschil van lengte tussen de twee zangers. Maar size doesn’t matter, want naast een goed potje brullen gaat het zingen ze ook goed af. Hierdoor krijgt de muziek wat meer groove en valt het bijna te vergelijken met metalcore. De band wordt echter lauw ontvangen door het publiek, erg jammer. No Turning Back kan niet meer terug en de band speelt vol overgave zijn show. De lichten die zijn blijven hangen van de avond ervoor komen bij dit bombastische geweld goed tot hun recht en maken de show tot een mooi visueel geheel. De heren weten de logge riffs goed af te wisselen met snelle partijen en zoals bij elke hardcoreband gaat de drummer helemaal los. Ook al is er vandaag wat ouder publiek, de oude hardcore met een metalcore sausje van No Turning Back valt in de smaak. WATERDOWN Nog meer hardcore geweld uit Nederland, namelijk Waterdown. Speciaal voor deze show zijn ze teruggevlogen uit Venetië. Ook niet gek als je met de fossielen van de hardcore wereld mag spelen natuurlijk. En jawel, hier hebben we te maken met het alom bekende hardcore geluid. Een mix van nieuwe hardcore invloeden gemengd met wederom de snelle drumpartijen die men in de jaren ‘90 zo hoog had. Kortom, ouderwets gezellige hardcore. En zoals het ook betaamd in de hardcore wereld weet de zanger al heel snel hun vaste publiek op te sporen voor het podium. Terwijl de band doorpompt, schallen de vaste fans de bekende refreinen in de microfoon van de zanger. Wederom krijgen de luisteraars te maken met tempowisselingen die argeloos worden opgevolgd door de rest van de band. Zelfs wanneer de gitarist tijdens zijn laatste optreden met Waterdown een paar snaren verliest, gaan de mannen keihard en ongestoord door. Het publiek wordt keer op keer bedankt dat ze al zo vroeg zijn gekomen om ook naar de rest van de bands te kijken. De muziek van de mannen valt wat meer onder de noemer van de hardcore punk in zijn traditionele vorm. Buiten kijf staat dat de drummer verdomd snel is en dat het lekker strak klinkt. Waterdown is een lekkere aankondiging is voor waar iedereen voor gekomen is. GORILLA BISCUITS Na lang wachten is het dan zover. De voorvaderen uit NYC komen het podium op en een luid applaus barst tegelijk met een bulderend eerste nummer los. Dit is hardcore van vroeger en nog steeds gaan de mannen van Gorilla.Biscuits uit hun dak. Tijdens Waterdown is de zaal volgelopen en gaan toch eindelijk de Nike Air Maxjes van de vloer. Nog voor het eerst nummer klaar is hebben al een paar mensen uit het publiek ongegeneerd kennis kunnen maken met het harde beton van de dansvloer. De zanger heeft genoeg van het podium en schaart zich tussen de menigte. Zonder de kans te krijgen om zijn eigen refreintjes te zingen, clustert iedereen zich rond de zanger om een woordje mee te kwijken in de microfoon. De interactie tussen de zanger en de gitarist zijn verrassend grappig tussen de nummers door. Het is innemend om te zien hoe deze oude van dagen van de hardcorewereld nog steeds zo veel jonge fans hebben. Terwijl de oudere fans wat meer op afstand de gehele tekst van alle nummers staan mee te zingen beweegt de jeugd zich in de pit. Jammer genoeg is het niet druk genoeg en hebben de windmills geen effect, maar buiten dat is het een groot feest. Vooral als ze een oud nummer aankondigen. De hoogtijdagen van de hardcore galmen weer lekker door de Dommelsch Zaal van 013. Al met al was het een goede show, alleen was de lage opkomst een kleine tegenvaller. Ach, wie weet besluit Gorilla Biscuits en de rest volgend jaar terug te komen om ons weer te verblijden met het geluid van de nostalgische jaren van de hardcore, ‘because time flies by'!!